(مقاله ای نوشته بنیامین کوهن)

اگر من 80 سال پیش زنده بودم و در برلین زندگی می کردم ، تنها بخاطر یهودی بودنم مشکل نداشتم بلکه مانند بسیاری از کسانی که تجربه زندگی در اردوگاه های کار اجباری را دارند من نیز یک قربانی بودم.من معلولیت هم دارم وشاید هم بتوان ارتباط بیشتری برای زندانی بودنم در اردوگاه پیدا کرد ، مثل بسیاری از افرادی که این مقاله را می خوانند ، من نیز یک همجنسگرا هستم.

بیش از 80 سال پیش ، هیتلر دستور تهیه لیستی از همجنسگرایان را داد ، که بعدها آنها را مورد آزار و اذیت قرار دادند. در کل ، در زمان قدرت خود ، نازی ها صد هزار نفر را به جرم همجنس گرایی دستگیر کردند و نیمی از آنها را در اردوگاه های کار اجباری زندانی کردند. بسیاری از زندانیان درگذشتند ، برخی پس از آزمایش های پزشکی توسط دانشمندان در تلاش برای یافتن “درمان” برای همجنسگرایی کشته یا معلول شدند.

متأسفانه ، وقتی متفقین اردوگاه های کار اجباری را آزاد کردند ، بسیاری از همجنسگرایان که زندانی بودند ، آزاد نشدند. در عوض ، آنها به زندانها منتقل شدند و تحت کنترل نیروهای متفقین بودند. جنایات آنها نیز تا سال 1968 در آلمان شرقی و 1969 در آلمان غربی بر اساس قانون اساسی باقی ماند.

بر خلاف سایر قربانیان آزار و اذیت نازی ها ، به آنها هیچ کمکی داده نشده بود و تا سال 2002 طول کشید تا دولت آلمان به طور رسمی از جنایات نازی ها علیه افراد همجنسگرا عذرخواهی کند. امروز یادبودهایی برای آزار و اذیت نازی ها از جامعه همجنسگرا در برلین ، آمستردام ، سان فرانسیسکو ، سیدنی و تل آویو یافت می شود.

روز یادبود هولوکاست ، که بیست و هفتم ژانویه مشخص شده است ، فرصتی است برای یادآوری همه قربانیان آزار و اذیت نازی ها. دوران حکومت نازی ها عصری بود که شاهد بدترین نمونه بدبختی بود که بشریت تاکنون به خود تحمیل کرده است. امروز ، به نظر من ، لحظه ای باید تأمل کرد برای آنچه که در طول زندگی اجتماعی بشر اتفاق افتاده است و فرصتی است که هرگز اجازه ندهیم مجدداً همان آزار و اذیت گروه های اقلیت اتفاق بیفتد.

من اعتقاد دارم که به عنوان یک جامعه ، روز یادبود هولوکاست باید به عنوان فرصتی  در نظر گرفته شود ، با توجه به اینکه اکنون نیز چندین کشور در سراسر جهان به جنایت یا تبعیض در برابر افراد دگرباش جنسی ادامه می دهند و این نشان می دهد که چگونه تعصب می تواند به سرعت و به طرز چشمگیری به وحشیگری مبدل شود.

اتفاقی که در طول هولوکاست رخ داد ، به ما هشدار می دهد که جوامع می توانند به عقب برگردند. در دهه 1920 ، برلین یکی از پایتخت های همجنسگرایان در جهان بود ، جایی که ممنوعیت آلمان برای همجنسگرایی به طور گسترده ای توسط پلیس نادیده گرفته می شد و اجتماع بزرگ ، باز و شکوفا برای همجنس گرایان وجود داشت.

درست پیش از آنكه نازی ها قدرت بگیرند ، قوه مقننه آلمان آماده شد تا ممنوعیت قانونی همجنسگرایان مرد را لغو كند. یک شرایط سیاسی رخ داد که هیچ ارتباطی با افراد همجنسگرایان نداشت تا به طور جدی وضعیت این گروه اقلیت را تغییر دهد. اما شاهد یک عقب روی با ظهور نازی ها شدیم.

آنچه من را نگران می کند این است که هشت دهه بعد برخی از کشورها مانند بریتانیا با برابری همجنسگرایان خوب پیش رفته اند ، سایر کشورها به عقب حرکت می کنند یا هنوز به هیچ وجه حرکت نکردند. روسیه که بیش از 20 سال پیش همجنسگرایی را قانونی کرده بود ، در سالهای اخیر قوانینی سختگیرانه وضع کرده است که به شدت حقوق افراد همجنسگرا و خانواده های آنها را تحت فشار قرار می دهد.

به عنوان یک مرد همجنسگرا  می دانم که مکان های بسیار بدتری وجود دارد که بتوانم نام ببرم که از روسیه نیز برای زندگی کردنم بدتر است. در اکثر کشورهای مشترک المنافع ، از جمله برخی از کشورهایی که ملکه بریتانیا رئیس آن است ، همجنسگرایی غیرقانونی است و می تواند منجر به حبس ابد شود. بدتر از این ، پنج کشور وجود دارند که مردم را به دلیل همجنسگرا بودن اعدام می کنند.

به نظر می رسد باورنکردنی است که در سال 2020 ، 73 کشور در سراسر جهان یا مرا به زندان می توانند بیندازند و یا به خاطر همجنسگرایی من را به قتل برساندند ، واضح است که وقتی صحبت از همجنسگرا ها می شود ، دست کم ، هنوز درس های بسیاری از گذشته وجود دارد که باید آموخته شوند.

مترجم: مبین