عمده ترین مشکلی که برای رسیدن به یک براندازی وجود دارد ،نبودن هماهنگی ایدئولوژی در میان گروه های مختلف و مبارز با  رژیم میباشد. 

در سال ۱۳۵۷ انقلاب از دو موتور دین و کمونیسم بعنوان قویترین ایدئولوژیهای الهی و بشری بعنوان محرک بهره میبرد. هر دو جریان با توجه به تمامیت خواهی خویش دارای پیروان متعصبی بودند که فداکردن خود در راه ایدئولوژی را گاها هدف غایی می پنداشتند.

جامعه امروز ایران به هیچ وجه جامعه ایدئولوژیکی نیست و چون دموکراسی‌خواهی در ذات خود یک ایدئولوژی انقلابی و خشن نیست ازین جهت سوخت لازم برای موتور براندازی فراهم نیست .

یک مبارز یا برانداز سال  ۹۷ خورشیدی برخلاف انقلابی سال  ۵۷ ، نه از هر روشی برای مبارزه استفاده میکند و نه کشته‌شدن را ارزشی والا میداند.

حکومت شاه یک استبداد کلاسیک بود  اما این رژیم  یک استبداد مطلق دینی است.

 کنترل حکومت شاه محدود به عرصه سیاسی و بیان میشد و کنترل رژیم بر تمامی ابعاد زندگی مردم از پوشش و تفکر تا سیاست و اقتصاد گسترده است.

 

جمهوری اسلامی حتی در آزمون دانشگاه‌ها و آزمونهای استخدامی سعی در جذب طبقه هوادار خود را دارد. در تمامی ادارات اصلی ترین شاخص برای استخدام التزام به جمهوری اسلامی و ولایت فقیه میباشد که این مسئله امکان برپایی اعتصاب و نافرمانی را در سازمان‌های دولتی بسیار دشوار میکند.

اگر فرض کنیم در ایران تنها  ۷۰درصد مردم مخالف رژیم باشند و بیشترین قشر مخالف هم بین سنین ۱۸ تا ۶۰ سال باشند ، میتوان گفت که حدود ۵۰ درصد جمعیت فعلی معترضان بالقوه هستند، پس در تهران ۶ میلیون معترض داریم اما چرا بیشتر از ۱۰۰هزارنفر در اعتراضات تهران شرکت نمی‌کنند؟

به راستی ریشه این مشکل کجاست؟؟؟

موارد ذیل میتواند ریشه این ناتوانی و عدم انسجام باشد.

 

الف- خشونت.  تمام اجتماعات و  تظاهراتی که تاکنون توسط مردم انجام شده است، همواره  توسط نیروهای امنیتی با سرکوبی شدید به خشونت کشیده شده است. این خشونت و دستگیری‌های گسترده باعث شده تا قشر محافظه‌کار و ترسوی جامعه که در طی ۴۰سال حکومت جمهوری اسلامی بشدت افزایش پیدا کرده‌اند از ورود به تظاهرات خودداری کنند.

 

ب- عدم وجود جایگزین برای جمهوری اسلامی. این رژیم از اینکه میداند فعلا هیچ آلترناتیو جدی را مردم برایش در نظر نگرفته اند، خیالش راحت است. اکثریت جامعه ایران با وجود نارضایتی از جمهوری اسلامی چون چشم‌انداز روشنی از آینده ندارند و باتوجه به وضعیت منطقه و ترس بسیار از سوریه ای شدن و یا جنگ یمن دارند، نگران خلا قدرت پس از جمهوری اسلامی و عواقب ناشی از آن هستند.

 

 چاره کار کجاست؟

میبایست مردم را تشویق به شناسایی گروه های مخالف رژیم کرد طوری که شناسنامه و فلسفه ی وجودی  گروه های اپوزیسیون را بشناسند و با پافشاری خود  خواستار تشکیل یک آلترناتیو در خارج از کشور بشوند که مناسب برای جامعه بزرگ ایران باشد. رهبری انفرادی و یک نفره باوجود مزایایی که دارد بخاطر احتمال ایجاد استبداد و تجربه تلخ سال ۵۷ خورشیدی و عدم پوشش نظرات تمام جامعه مقبولیتی در بین مردم نخواهد یافت.

 

این رهبری بایستی شورایی باشد و متشکل از سایر گروههای مخالف بطوری  که همه اقشار جامعه بتوانند نماینده خود را درآن ببینند. البته برای این تشکل بایستی قوانین و مقرراتی تعیین شود. 

 

این آلترناتیو مهم‌ترین کارکردش میتواند در ارائه چشم‌انداز آینده، هماهنگ کردن مبارزات، مذاکره با قدرتهای بزرگ، مذاکره با سران نیروهای نظامی و برنامه‌ریزی برای دوران گذار از جمهوری اسلامی  باشد.

 

ج- شیوه مبارزه،

روش مبارزه با جمهوری اسلامی  بدون ارائه ازسوی آلترناتیو قادر به اجرا نخواهد بود. ما ابتدا بایستی ترس مردم از حکومت را با حرکتهای ساده و بیخطر از بین برده، روحیه مبارزه و حس اعتماد همگانی و وحدت ملی را احیا کرده و سپس مبارزات را بصورت پله‌ای و با شیب مناسب قدرت ببخشیم.

 

چون هزینه این حرکت تقریبا صفر است بطور یقین عده‌زیادی از مردم شرکت میکنند، این حرکت بایستی ادامه یابد وهر هفته یک مرحله شدیدتر شود.

 به عنوان مثال در هفته دوم همه یک نماد رنگی را همراه داشته باشند  در هفته‌ سوم شروع به خواندن آوازهای ملی بصورت دسته جمعی کنند .

در هفته چهارم شعارهای نرم سردهند و . . .

 

این اقدام باعث ایجاد امید و اتحاد در دل مبارزین، تقویت وحدت ملی و ایجاد ترس و وحشت در سرکوبگران خواهد شد و زمینه را برای پیوستن نیروهای سرکوبگر به مردم فراهم خواهد کرد. بازتاب بین المللی بسیار گسترده‌ای هم خواهد داشت.

 

در نتیجه این مبارزات رژیم ناچار یا در برابر خواست مردم تسلیم شده و به روشی مسالمت آمیز کنار خواهد رفت و یا مبارزات تا سرنگونی رژیم ادامه خواهد یافت. 

 

با آرزوی ایرانی آزاد.

 

محسن شاهبانی