بهار
یاور استوار

 

بهار باز

بروی شانه‌ی گزهای خسته

                       جا خوش کرد.

و چترِ خنده دگر بار

کنارِ ساحلِ لب‌های سدرها

                          واشد.

زمانه باز «گل افشان شد!»

 

 

در امتدادِ هم‌آواییِ بهار و درخت

در آستانه‌ی دیدارِ سوسن و نسرین

نسیم یال برافشاند.

زبانِ صبح

کتابِ خاطره را –

                از شمیم ِ عطری طلوع

بیادِ لاله ورق زد.

و انجمادِ زمستانی

به انزوای سکوتِ هزاره‌ها  کوچید.

گل از گریوه فراز آمد،

و «هفت‌سینِ» بهاران

کنارِ سفره‌ِ لبخند

                از زمین رویید.

 

«سپیده»،

       _ چشمه‌ی نوشینِ سرخ‌گونه‌ی گل_

سوادِ «سرمه‌ی» خورشید

               در دیارِ خیال

«سرود» سبزِ قناری

 _ به سالِ بی‌قفسی!

سحور دلکشِ «سمفونیِ» نیاز و نگاه،

«سمندِ سرکشِ» اندیشه

              در کشاکشِ شوق،

«ستاره»،

          عاشقِ بیدار

                    در سکوی سحر

«سخن»

زبانِ گلِ سرخ

            در چکامه‌ی راز،

و من که باز در اندوهِ ایغارِ خزان

درونِ پستوی فلبم

              هنوز هم بی‌خویش

بیادِ چلچله‌های کبود

                                             در سرما

سرودِ جاریِ پرواز «سرخ»

                می‌خوانم!

 

منبع:پژواک ایران


یاور استوار

فهرست مطالب یاور استوار در سایت پژواک ایران