چرا پوزش خواهی؟
پرویز داورپناه

 

تقدیم به مبارز نستوه، دکتر علی راسخ افشار، یکی از رهروان صدیق راه مصدق و رئیس پیشین تشکیلات مرکزی جبهه ملی ایران ـ تهران در آغاز نودسالگی زندگی پرافتخارش.

 

 

پوزشخواهی از دیکتاتورهای پهلوی بی معناست

مساًله ی ملیون ایران استقلال و دموکراسی است

 

پادشاهی که طرح ظلم افکند / پای دیوار ملک خویش بکند

سعدی «گلستان» باب اول در سیرت پادشاهان

چندی است افرادی از کارگزاران گذشته‌ی جمهوری اسلامی و گروههای ورشکسته‌ی اپوزیسیون آن با طرفداری از اعمال گذشته‌ی پادشاهان پهلوی و همصدا با شاه‌اللهی ها به توبه و استغفار از دیکتاتورهای پیشین پرداخته و اعلام می کنند که خود را در یک پوزشخواهی بزرگ به «پیشگاه رضا شاه کبیر و فرزندش» مدیون می دانند.

اگر رضا پهلوی و بانو فرح دیبا گوش فلک را در حمایت بیدریغ از پادشاهان پهلوی کر کرده اند، ایرادی بر آنان نیست چه آنان همه چیز را باخته اند و در آرزوی برقرارکردن دوران طلائی گذشته و دستیابی به منافع خود هستند. امّا پوزشخواهی افراد دیگری از قبیل اکبر گنجی، علیرضا نوری زاده و محمد نوری زاد از شاهان مستبد پهلوی توهین به مردمی است که علیه استبداد پهلوی قیام کردند و حاکی از عدم مسؤولیت آنان در قبال ملت ایران.

اینگونه افراد که برخی از آنان در دیکتاتوری گذشته در مطبوعات بی‌بو‌و‌بی‌خاصیت و اغلب گوش‌به‌فرمان آن دوران جولان می‌دادند و از این رهگذر بر سر سفره حاضر بودند و اگر دیکتاتوری جدید نیز جایی در یک گوشه از سفره برایشان گذاشته بود همان شغل شریف را ادامه می دادند و به خارج نیامده‌بودند و برخی دیگرشان که به دلیل تازه‌کار بودن در رژیم جدید به تحکیم پایه‌های آن یا آرایش و پیرایش چهره‌ی کریه آن پرداختند حال بجای قبول اعتراف به بی‌اطلاعی شخصی خود در آن زمان، که البته دامنگیر بخش مهمی از نسلشان نیز بوده، برای لوث‌کردن قضیه می کوشند تا به این دستاوریز نادرست که گویا همه در این خطا شریک بوده اند و باید از کرده عذربخواهند، آن هم به شکل پوزش از دیکتاتورهای گذشته، می‌کوشند تا برای خود شرکای جرمی بتراشند و در واقع با مقصر نشان دادن همه در جرمِ پیوستن به خمینی و خدمت به جنایات او به‌طور غیرمستقیم خود را تبرئه‌کنند. اگر بتوان سخنان آقای نوری زاد در ستایش از «رضاشاه کبیر» را مانند همیشه بر ساده دلی و کمبود اطلاعات تاریخ و سیاسی شان حمل کرد، فرضی البته هنوز هم قابل بحث، چنین عذری از اکبر گنجی که مربی ایدئولوژی سپاه پاسداران بوده، و امروز ایدئولوگ اصلاح‌طلبی است، با آنهمه ادعاهای آن روزی وی، و با اینهمه ادعاهای امروزی‌اش به هیچ روی پذیرفتنی نیست؛ مگر این که صاف و ساده بگوید ما ایرانیان ناچاریم و می‌باید همیشه میان دو گونه دیکتاتوری یکی را برگزینیم و راه سومی نداریم؛ کما اینکه در رسیدن به آمریکا وقتی یکی از دوستان ما از او پرسیده‌بود شما که در ایران گفته بودید ایران به یک مصدق نیاز دارد چرا دیگر نامی از او نمی‌برید(نقل به مضمون) گفته بود«هنوز زود است»! و درست است؛ زیرا با سخن از مصدق دیگر جایی برای آکروباسی های اصلاح‌طلبانه‌ی بعدی باقی نمی‌ماند.

اینکه این رژیم به‌مراتب بدتر از رژیم گذشته است واقعیتی غیرقابل انکار است. ولی این واقعیت، به‌هیچ‌وجه خطاهای ایران بربادده رژیم گذشته را که راه را برای دیکتاتوری مانند خمینی هموار کرد، توجیه نمی‌کند. زیرا اگر رژیم گذشته کشور را از آزادی و دموکراسی و نشر آزادانه‌ی عقاید و آراء محروم نساخته بود و در برابر قدرت های استعماری استقلال داشت، علتی وجود نداشت که مردم برای کسب آزادی و استقلال و عدالت اجتماعی فریب یک آخوند عقب‌مانده را بخورند و بجای همراهی با آزادیخواهان و مشروطه‌خواهان همیشگی به دنبال خمینی بروند.

از آن گذشته محمد رضا شاه بود که در پیام معروف رادیوـ تلویزیونی خود در چهاردهم آبان ۱۳۵۷ که به "صدای انقلاب شما را شنیدم" معروف شد، اقرارکرد: 
«ملت عزیز ایران! در فضای باز سیاسی که از دو سال پیش به تدریج ایجاد می شد، شما ملت ایران علیه ظلم و فسادبه‌پاخاستید. انقلاب ملت ایران نمی تواند مورد تایید من بعنوان پادشاه ایران و بعنوان یک فرد ایرانی نباشد» و بالأخره اعلام داشت که «من نیز پیام انقلاب شما ملت ایران را شنیدم.» و این اقرار مهمی در تاریخ سلطنت پهلوی به‌حساب می‌اید.

دکتر مصدق نخستین شخصیت سیاسی بود که با کودتای رضا خان میرپنج مخالفت کرد و آن را نپذیرفت. بخشی از نطق تاریخی دکتر مصدق در جلسه‌ی ۹ آبان ۱۳۰۴ در مجلس شورای ملی در مخالفت با به‌سلطنت رسیدن رضا خان پهلوی چنین بود:

«بنده در سال گذشته، در حضور نمایندگان محترم به‌کلام‌الله مجید قسم یادکردم که به مملکت و ملت خیانت نکنم. آن ساعتی که قسم خوردم و حالا هم مسلمان هستم و از آقایان تمنا دارم به احترام این قرآن برخیزند (در این موقع کلام الله مجید را از بغل خود بیرون آورد و حضار قیام کردند) و در حضور همه آقایان بنده شهادت خود را میگویم ... و آقایان می‌دانند که بنده حرفم از روی عقیده است و هیچوقت تابع هوی و هوس و نظریات شخصی نیست.... اولأ راجع به سلاطین قاجار بنده عرض می کنم که کاملأ از آنها مأیوس هستم ، زیرا در این مملکت خدماتی نکرده اند که بنده بتوانم از آنها دفاع کنم... اما راجع به آقای رضا خان پهلوی....اگر آمدیم و گفتیم خانواده قاجاریه بد است، بسیار خوب، هیچکس منکر نیست و باید تغییر کند و البته کاندیدای مسلم ما، شخص رئیس‌الوزرا‌ست.»

«خوب، آقای رئیس الوزرا سلطان می‌شوند و مقام سلطنت را اشغال می‌کنند. آیا امروز در قرن بیستم، هیچکس می تواند بگوید یک مملکتی که مشروطه است، پادشاهش هم مسئول است؟ اگر ما این حرف را بزنیم، آقایان همه تحصیل کرده و درس خوانده و دارای دیپلم هستند، ایشان پادشاه مملکت می‌شوند، آنهم پادشاه مسئول. هیچکس چنین حرفی نمی‌تواند بزند و اگر سیر قهقرائی بکنیم و بگوئیم پادشاه است، رئیس‌الوزراء حاکم همه چیز است، این ارتجاع و استبداد صرف است... خوب حالا آقای رئیس‌الوزراء پادشاه شد، اگر مسئول شد که ما سیر قهقرائی می‌کنیم... گمان نمی‌کنم در زنگبار هم اینطور باشد که یک شخص هم پادشاه باشد و هم مسئول مملکت باشد ... در مملکت مشروطه رئیس‌الوزراء مهم است نه پادشاه. پادشاه فقط و فقط می تواند بواسطه‌ی رأی اعتماد مجلس یک رئیس‌الوزرائی را بکار بگمارد.»

«خوب، اگر ما قائل شویم که آقای رئیس‌الوزرا پادشاه بشوند، آنوقت در کارهای مملکت هم دخالت کنند، همین آثاری که امروز از ایشان ترشح می‌کند، در زمان سلطنت هم ترشح خواهدکرد. شاه هستند. رئیس‌الوزرا هستند، فرمانده کل قوا هستند. بنده اگر سرم را ببرند و تکه تکه‌ام بکنند و آقای سید یعقوب، هزار فحش به من بدهد، زیر بار این حرفها نمی‌روم. بعد از بیست سال خونریزی، آقای سید یعقوب، شما مشروطه طلب بودید؟ آزادیخواه بودید، بنده خودم شما را در این مملکت دیدم که بالای منبر می‌رفتید و مردم را دعوت به آزادی می‌کردید، حالا عقیده‌ی شما این است که یک کسی در مملکت باشد که هم شاه باشد، همرئیس‌الوزرا، هم حاکم؟ اگر اینطور باشد که این ارتجاع صرف است، استبداد صرف است. پس چرا خون شهدای راه آزادی را بیخود ریختید؟! چرا مردم را به کشتن دادید؟ می‌خواستید از روز اول بگوئید که ما دروغ گفتیم و مشروطه نمی‌خواستیم، آزادی نمی‌خواستیم، یک ملتی است جاهل و باید با چماق آدم بشود. اگر مقصود این بود، بنده هم نوکر شما و مطیع شما هستم، ولی چرا بیست سال زحمت کشیدیم و اگر مقصود این بود که ما خودمان را در عرض ملل دنیا و دول متمدنه در آورده بگوئیم از آن استبداد و ارتجاع گذشتیم، ما قانون اساسی داریم، ما رئیس‌الوزرا داریم، ما شاه غیر مسئول داریم که به موجب اصل چهل‌وپنج قانون اساسی از تمام مسئولیت مبراست، و فقط وظیفه اش این است که هر وقت مجلس رأی عدم‌اعتماد خودش را به موجب اصل بیست‌و‌هفت قانون اساسی، به یک رئیس دولت یا وزیری اظهار کرد، آن وزیر می‌رود توی خانه اش می‌نشیند، آنوقت مجددأ اکثریت مجلس یک دولتی را سر کار می آورد...»

پس از پایان دوره‌ی ششم ، حکومت وحشت وترور و رژیم استبدادی مستقرشد و دکتر مصدق در انتظار تلافی گفته هایش در مخالفت با دیکتاتوری رضاخان، در احمد آباد بسر می‌برد و اوقات خود را صرف کارهای کشاورزی می‌کرد. اما دیکتاتور پس از اعدام بسیاری از مشروطه‌خواهان و کشتن عده‌ی زیادی از رجال مشروطه در زندان و خیابان و با آمپول هوای پزشک احمدی جانی مصدق را هم به بیرجند تبعید کرد تا در آن نقطه‌ی دورافتاده بمیرد.

مصدق که دو سال پیش از رفتن رضاشاه با وساطت یک سوییسی، دوست ولیعهد که در بیمارستان نجمیه معالجه شده بود، از بیرجند بازگردانده شد، پس از سقوط رژیم دیکتاتوری رضا شاه، همچنان در احمد آباد اقامت داشت، تا اینکه مردم تهران، در انتخابات دوره چهاردهم مجلس او را به نمایندگی انتخاب کردند.

مصدق از نخستین روز شروع کار مجلس چهاردهم ، بار دیگر پرچم مبارزه را برافراشت و با اعتبار نامه سید ضیاءالدین، عامل سیاسی کودتای انگلیسیِ ۱۲۹۹ سیدضیاء ـ رضاخان، که پس از اشغال کشور بوسیله متفقین به ایران بازگشته بود و در نقش حمایت از منافع انگلیسی‌ها فعالیت می‌کرد، مخالفت نمود. آنگاه به زیانهای مادی و معنوی رژیم دیکتاتوری ناشی از کودتای ۱۲۹۹ اشاره کرد و گفت :

«... دیکتاتور با پول ما، و به ضرر ما، راه آهن کشید و بیست سال برای متفقین امروز ما تدارک مهمات دید. عقیده و ایمان رجال مملکت را از بین برد. املاک مردم را ضبط و فساد اخلاق را ترویج کرد. اصل هشتادودو قانون اساسی را تفسیر نمود و قضات دادگستری را متزلزل کرد. برای بقاء خود، قوانین ظالمانه وضع نمود. چون به کمیت اهمیت می‌داد، بر عده‌ی مدارس افزود و به کیفیت عقیده نداشت، سطح معلومات تنزل کرد، کاروان معرفت به اروپا فرستاد، ولی نخبه‌ِی آنها را ناتوان و معدوم کرد...»

«اگر خیابانها آسفالت نمی بود چه میشد؟ و اگر عمارتها و مهمانخانه ها ساخته نشده بود، به کجا ضرر می رسید؟ من می خواستم روی خاک راه بروم و وطن را در تصرف دیگران نبینم. خانه‌ای در اختیار داشتن، به از شهری است که دست دیگران است...»

«بر فرض که با هواخواهان این رژیم موافقت کنیم و بگوییم دیکتاتوربه مملکت خدمت کرد در مقابل آزادی که از ما سلب نمود، چه برای ما کرد؟ اگر موجب ارتقاء ملل حکومت استبدادی است، دولت[های] انگلیس و آمریکا، روی چه اصلی حائز این مقام نشدند. هیچ ملتی در سایه‌ی استبداد به جایی نرسید...»

مصدق طرفدار حکومت مشروطه‌ی سلطنتی از نوع مشروطه‌ی انگلستان بود و به استناد همین نظریه در مورد وظایف شاه می‌گفت :

«... پادشاه مشروطه آن کسی است که هیچکس با او مخالف نباشد و همه‌ی مردم با شاه موافق باشند. وقتی شاه تشریف‌بردند در هیأت وزراء، فرمودند که این شخص باید استاندار شود، نه نفر دیگر که داوطلب استانداری هستند، با شاه مخالف می‌شوند. بنا براین دخالت در امور مملکت به هیچوجه به صلاح شاه و مملکت نیست. ممالک مشروطه باید از مملکت مشروطه اصلی تقلید کنند که انگلستان است... اگر کسی دید که پادشاه انگلستان در این قبیل امور دخالت می کند، اعلیحضرت هم بفرمایند...»

اکنون آقای محمد نوری زاد می گوید که «در این میان من یک پوزشخواهی بزرگ به پیشگاه رضا شاه کبیر و فرزندش بدهکارم.» و آقايان نوری زاده وگنجی به این نتیجه رسیده‌اند که باید از شاهان پهلوی به علت آنچه که اتفاق افتاده‌است و از این که دیکتاتوری ولایت فقیه جانشین دیکتاتوری قبلی شده‌است پوزش خواست و فراموش کرده‌اند که اعتراضات مردم در دوران پهلوی اول و دوم بواسطه نبودن آزادی و خفقان حاکم بر ایران بوده‌است؛ و درست همین خفقان و سانسور و ممنوعیت فعالیت سیاسی و تعاطی افکار مخالف نیز بود که سبب بی‌اطلاعی سیاسی ملت شد تا جایی که بی‌خبر از همه چیز و همه‌جا به دام فریب خمینی بیافتند.

راستی چرا باید ما از شاهان پهلوی پوزش بخواهیم؟

پوزش به خاطر کودتاهای اول و دوم رضا خان که دکتر مصدق به آن اشاره کرده‌است که «گمان نمی کنم در زنگبار هم اینطور باشد که یک شخص هم پادشاه باشد و هم مسئول مملکت باشد ... در مملکت مشروطه رئیس‌الوزرا مهم است نه پادشاه. پادشاه فقط و فقط می تواند بواسطه رأی اعتماد مجلس یک رئیس‌الوزرائی را بکار بگمارد.»

پوزش از رضا خان به خاطر کشتن آزادیخواهانی چون مدرس و فرخی یزدی و عشقی و دکتر تقی اِرانی و سران مشروطه خواه بختیاری و بسیاری دیگر از آزاداندیشان و ایراندوستان...؟

پوزش برای این که تنها ۵۰۰۰ پارچه از بهترین آبادی های کشور را به زور وتهدید از دست صاحبانشان به‌درآورد، نه بیشتر؟!

پوزش برای این که به‌جای تربیت و آموزش درباره‌ی مقام زن و فهماندن معایب حجاب اجباری به‌صورتی که کشف حجاب به‌طور تدریجی و داوطلبانه صورت‌پذیرد، چادرها را به زور و قلدری از سر زنان پایین‌کشید تا روزی هم دیکتاتور دیگری آن را با همان زور و قلدری بر سر زنان کشور برگرداند ؟

 

و یا پوزش بخواهیم از کودتای محمدرضا شاه و سازمانهای جاسوسی انگليس و آمريکا در ۲۸ مرداد ۱۳۳۲عليه حکومت ملی و قانونی دکتر محمد مصدق که یک بار دیگر مشروطیت، بزرگترین، گرانبها ترین و پرافتخارترین دستاورد ملت ایران در سده‌های اخیر را با عاری‌کردن آن از روح و واقعیت عملی‌اش، با برقراری خفقان و برپاداشتن دادگاه های نظامی فرمایشی علیه کمترین فعالیت سیاسی، به موزه‌ی تاریخ فرستاد و آن را چنان در نظر توده‌ی مردم خوار ساخت و در ‌دیده‌ی روشنفکران از اعتبار انداخت که خمینی هم بتواند به بهانه‌ی دروغ مبارزه با سلطنت، شکل و محتوی آن را نفی‌کند، و نص و روح آن را به یک ضربه از سر راه خود بردارد !؟

 

یا پوزش از محاکمه دکتر مصدق، نخست وزیر قانونی در دادگاه نظامی و این که او را اعدام‌نکرد اما بجای او وزیر خارجه‌ی ایراندوست و آزایخواه او را برای خاموش کردن آتش کینه‌ی شخصی در حال بیماری و تب به جوخه‌ی اعدام سپرد؛ و به‌خاطر تیرباران افسران حزب توده و فشار ساواک و شکنجه‌گران آن بر همه ی نیروهای اپوزیسیون؟

پوزش به خاطر یورش بی‌رحمانه ی گارد شاهنشاهی به دانشگاه تهران در روز ۱۶ آذر ۱۳۳۲ و کشته‌شدن سه تن از دانشجویان دانشکده فنی.

پوزش بخواهیم از به آتش کشیدن کریم پور شیرازی در زندان و اعدام ناصر صادق ، محمد حنيف نژاد، بديع زادگان، رضائيها، احمد زاده ها، خسرو گل سرخی ، دانشيان ... و بارها و بارها دستگیری وسیع دانشجویان و روشنفکران و رهبران جبهه ملی ایران که همواره چمدان‌هایشان برای رفتن به زندان آماده‌بود، وقتل زندانیان سياسی همچون جزنی ، ضیاء ظريفی ... که بنا بر ادعای دروغ زندانبانان دیکتاتور قصد فرار از زندان اوين را داشته‌اند.

حقایق بالا شناخته‌تر از آنند که روزنامه‌نگاران باتجربه آنها را ندانند و ما آنقدر ساده نیستیم که تصور کنیم امثال آقای نوری زاده از آنها بی‌خبرند و یقین داریم که ایشان خود می‌تواند در صورت لزوم انبوه دیگری از این نوع واقعیات درباره‌ی پهلوی اول و پهلوی دوم را بر خلاصه‌ی ما بیافزاید.

اما روش تجاهل و پرده‌پوشی بر آنچه می‌دانیم همواره یکی از حربه‌های بسیار رایج برای تحمیق مردم و گمراه ساختن توده‌های بی‌اطلاع و جلب نظر ازمابهتران بوده‌است.

 

حتمآ آقايان اکبر گنجی، محمد نوری زاد و علیرضا نوری زاده به‌خاطر می آورند که شعار ملیون در زمان سلطنت محمد رضا شاه، و پافشاری بر اجرای بی‌کم‌و‌کاست قانون اساسی و به‌تبع آن «اصلاحات آری، دیکتاتوری نه» بود و کسی با نوگرایی مساًله‌ای نداشت و تا زمانیکه گلوله های ارتش شاهنشاهی سینه های تظاهرکنندگان را هدف قرار نداده بود، انقلابی نضج نگرفته بود.

در واقع ادامه‌ی سياست سرکوب و بی توجهی به اصول قانون اساسی و اعتراضات عمومی و بی‌اعتنایی به هشدار رهبران جبهه ملی ايران (دکتر کريم سنجابی، دکتر شاپور بختيار و داريوش فروهر) و کشتار تظاهر کنندگان در ۱۷ شهریور و در یک کلام، اما کلامی پر معنا، دیکتاتوری شاه موجب گشت تا جنبش خودجوش مردم به «انقلاب» بهمن ۵۷ ختم شود که در حقیقت ضد انقلابی بود علیه انقلاب مشروطیت و شعارهای ملیون.

 

چهره‌ی مشخص مبارزات دکتر مصدق و پیروانش در جبهه ملی مبارزه‌ی ضد استعمار و ضد استبداد بود.

با پیام مهم دکتر مصدق به ملت ایران از دادگاه نظامی شاه به‌عنوان وداع با مردم به این نوشته خاتمه می‌دهیم

«آری تنها گناه من و گناه بسیار بزرگ من این است که صنعت نفت را ملی کرده‌ام و بساط استعمار و اعمال نفوذ منافع اقتصادی عظیم‌ترین امپراطوری های جهان را از این مملکت برچیده‌ام و پنجه در پنجه‌ی مخوف ترین سازمان های استعماری و جاسوسی بین المللی در افکنده‌ام و به قیمت از دست رفتن خود و خانواده‌ام و به‌قیمت جان و عِرض و مالم، خداوند مرا توفیق عطا‌فرمود تا با همت و اراده‌ی مردم آزاده‌ی این مملکت بساط این دستگاه وحشت انگیز را در نوردیدم.

حیات و عرض و مال و موجودیت من و امثال من در برابر حیات و استقلال و عظمت و سرفرازی میلیون ها ایرانی و نسل های متوالی این ملت، کوچک ترین ارزشی ندارد و از آن چه برایم پیش‌آورده‌اند هیچ تأسف ندارم و یقین دارم وظیفه تاریخی خود را تا سرحدّ امکان انجام داده ام و من به حس و عیان می بینم که این نهال برومند در خلال تمام مشقت هایی که امروز گریبان همه را گرفته به ثمر رسیده و خواهدرسید.»

 

و تنها اضافه‌می کنیم که دوران ساده‌کردن مسئله به حد بسیارعامیانه‌ی آن و نوسان‌دادن فکر مردم میان دو قطب دیکتاتوری‌های «خوب» و «بد» مدت‌هاست که به‌سر‌آمده و دیری است زمان آن رسیده که بگوییم و از تکرار آن نیز خسته و ملول نشویم که، بجز انواع دیکتاتوری، رژیم سیاسی دیگری هم هست که دموکراسی نام‌دارد؛ رژیمی که پدرانمان بیش از صد سال پیش در استقرار آن در ایران کوشیدند و در سایه‌ی رشد اعجاب‌انگیز آن زمان خود و به‌بهای مرارت ها و فداکاری های بزرگ آن‌را درایران مستقر‌ساختند و با آنکه رسیدن به آن، و بازگرداندن مجددش بسیار دشوارتر از بازگرداندن یکی از انواع دیکتاتوری سازگار با مزاج‌های ضعیف و سازشکار است، اما راه رهایی تمامی یک ملت و افتادن در جاده‌ی پیشرفت و خوشبختی عمومی و عدالت اجتماعی بیرون از آن نیست؛ و هرکه هرچه جز آن بگوید تنها و تنها برای خود کیسه‌می دوزد.

 

دکتر پرویز داورپناه

 

آدينه ۱ دی ۱٣۹۶ - ۲۲ دسامبر ۲۰۱۷

منبع:پژواک ایران


پرویز داورپناه

فهرست مطالب پرویز داورپناه در سایت پژواک ایران 

*به یاد آن مرد بزرگ، معرفی کتاب «با مصدق در خلوتش»  [2021 May] 
* پرویز داورپناه سخنی با تصاحب کنندگان «مهستان»   [2018 Sep] 
*داستان «هموندی» که رئیس شد!   [2018 Jun] 
*داستان «هموندی» که رئیس شد!   [2018 Jun] 
*چرا پوزش خواهی؟   [2017 Dec] 
*لجن پراکنی پیرامون قتل معصومه مصدق، نوه زنده یاد دکتر محمد مصدق   [2017 Nov] 
*دفتر هنر، ویژه ی محمد مصدق  [2017 Oct] 
*چه نباید کرد؟ انتقاد سازنده آری، تحقیر کوبنده نه !  [2017 Sep] 
*حراج «نشان مصدق» در آلمان ‏  [2017 Jun] 
*پرویز داورپناه ‏ کتاب دیگری از شیرین سمیعی به نام شاهنشاه ‏  [2016 Dec] 
*‏ معرفی تارنمای رسمی جبهه ملی ایران ــ تهران ‏  [2016 Oct] 
*مشرف شدن یک تجزیه طلب سکولار به خانه خدا ‏   [2016 Sep] 
* از رهبران کارگران و معلمان زندانی حمایت کنیم  [2016 May] 
*«انتخابات» آینده و دوزیست های سیاسی   [2015 Dec] 
*یادی از دکتر حسین فاطمی  [2015 Nov] 
*دست آورد فرانکفورت: قطع امید از سازمانها سیاسی؛ عاقبت کوه موش زایید  [2015 Jul] 
*در سوگ خسرو شاکری زند  [2015 Jul] 
*خسرو شاکری زند؛ در غم دوست شفیق  [2015 Jul] 
*سروده هایی از شاعران میهن دوستِ نامی برای پیرمحمّدِ احمدآبادی(مصدق)  [2015 Feb] 
*افشاء منبع خبر به نفع کیست؟   [2015 Jan] 
*کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ  [2014 Dec] 
*یادی از دکتر فاطمی که به دیکتاتور نه گفت و به مردم آری  [2014 Nov] 
*دراویش را تنها نگذاریم وضعیت نگران کننده دراویش گنابادی زندانی / ادامه ی اعتصاب غذا تا سرحد مرگ [2014 Oct] 
*اسماعیل نوری علا چه کسی را می خواهد فریب دهد  [2013 Sep] 
*دانسته ها و پرسش ها در کار سیزدهمین رئیس جمهوری اسلامی  [2013 Jul] 
*قیام ملی ۳۰ تیر، انگیزه های مذهبی و دینی نداشت  [2013 Jul] 
*نگذاریم خانه و مقبره دکتر مصدق در احمد آباد ویران شود  [2013 May] 
*اعتراض به زندانی شدن چهارمین فعال سیاسی ملی گرا  [2013 Apr] 
*مهندس هوتن دولتی را فوراً آزاد کنید  [2013 Apr] 
*سیاست موازنهً منفی مصدق، چرا وصیت او اجرا نشد؟  [2013 Mar] 
*دوستان و دشمنان کنفدراسیون جهانی   [2013 Jan] 
*دیپلماسی فیس‌بوک جانشین دیپلماسی پینگ پنگ می شود!  [2012 Dec] 
*داریوش و پروانه فروهر هرگز نخواهند مرد!  [2012 Nov] 
*از «حجاب اجباری» جهان پهلوان تختی تا یک ادعای واهی!  [2012 Nov] 
*جان بيماران ايرانی در خطر است  [2012 Oct] 
*سکوت معنی دار رفسنجانی در برابر حمله‌ تند روها  [2012 Sep] 
* نگاهی کوتاه بر نقش دکتر مصدق در تاریخ نهضت ملی ایران*  [2012 Sep] 
*همه ی کارگران زندانی را فوراً و بدون قيد وشرط آزاد کنید  [2012 Jun] 
*سروده هایی از شاعران میهن دوستِ نامی برای پیر محمّدِ احمدآبادی (مصدق)  [2012 May] 
*پیروزی تاریخی وعبرت انگیز یک زن مصمم در میانمار  [2012 Apr] 
*نرگس محمدی را آسوده بگذارید!  [2012 Mar] 
*یک نکته ی تاریخی  «زندان شهربانی [و ساواک] قتل گاه بسياري از صاحبان فکرهاي روشن و آزاد»* [2012 Mar] 
*"ای مصدق هزار مردی تو"*  [2012 Mar] 
*نوع برخورد دکتر مصدق با انتحابات  [2012 Feb] 
*عدالت خواهد آمد، درست در زمانی که همه امید را ازدست داده اند تقدیم به عزیزان نسرین ستوده، مهراوه، نیما، رضا خندان و مردم مظلوم ایران  [2012 Jan] 
*به یاد دکتر حسین فاطمی، مردی به استواری کوه «مخالفت با دکتر مصدق مخالفت با آزادی و حقانیت است. ضدیت با دکتر مصدق، ضدیت با ملل مظلوم و اسیر و غارت‌زده می‌باشد» دكتر حسين فاطمي [2011 Nov] 
*نگاهی به زندگی هنری مرضيه، چهره شهير و دوست‌داشتنی  [2011 Oct] 
*اشرف علیخانی، ستاره ی شبهای تار اوین را آزاد کنید   [2011 Jun] 
*ایران با فرزاد کمانگر است  [2011 May] 
*سال ۱۳۹۰، سال برکناری دیکتاتورهاست  در قبال جنایت های رژیم و اعدام ها و بازداشت های خودسرانه سکوت نکنیم [2011 Apr] 
*خطر توطئه اسب تروا هنوز بر طرف نشده است  [2011 Feb] 
*ملت ایران تاکنون چنین «دولتمردان» آدمکشی را بخود ندیده است  [2011 Jan] 
*یادی از حسین فاطمی یار وفادار مصدق  سخنان شاهد عینی چاقو زدن شعبان جعفری به دکتر فاطمی  [2010 Nov] 
*شباهت پیامدهای دو کودتا در ایران  [2010 Aug] 
*به سرگردانی و بلاتکلیفی محمد مصطفایی، وکیل محرومان ایرانی پایان دهید  [2010 Aug] 
*رهبری مصدق در قیام ملی سی تیر و کشتی بی سکان جنبش سبز  [2010 Jul] 
*مقام رفیع دکتر غلامحسین صدیقی در نهضت ملی ایران شهامت در لحظه هاي بي نظير تاريخ [2010 Jun] 
*جبهه ملی ایران و کتمان حقیقت  [2010 Apr] 
*فیس بوک قابل اعتماد نیست هشدار به رسانه ها و سازمانهای سیاسی که در فیس بوک صفحه باز کرده اند  [2010 Apr] 
*«ما را حتی امان گریه ندادند»  [2010 Mar] 
*دستگیری ریگی و ادامه دسیسه های مشکوک! سخنی کوتاه در نتایج اتکاء به بیگانگان و پیروی از طرح های شوم آنان  [2010 Feb] 
*تجاوز به حریم خانواده ها توسط مدعیان حکومت عدل علی   [2010 Feb] 
*نگرانی دو چندان از وضعیت دکتر حسین موسویان  [2010 Jan] 
*وضعیت وخیم حقوق بشر در ایران در آستانهً سال نو میلادی   [2010 Jan] 
*تکرار قتل های زنجیره ای جدی است   [2009 Nov] 
*اعدام دکترحسین فاطمی  [2009 Nov] 
*کودتاچیان و رکن چهارم دموکراسی  [2009 Nov] 
*کمتر معلمی است که شرمنده ی خانواده اش نباشد   [2009 Oct] 
*دستگیری خانواده های زندانیان سیاسی   [2009 Oct] 
*حکومت وحشت خامنه ای و ايرانيان ذلت ناپذير   [2009 Sep] 
*صد رحمت به دیوان بلخ!  [2009 Sep] 
*روز پنجشنبه با شعار«جمهوری ایرانی» مردم از اصلاح طلبان عبور کردند  [2009 Aug] 
*درسهای قیام ملی سی تیر و قیام مردمی پس از کودتای انتخاباتی ۲۲ خرداد  [2009 Jul] 
*تشکبل «دولت سایه» در جمهوری اسلامی مبارک!  [2009 Jun] 
*ائتلاف شخصیت های کاذب ایرانی و گروه «کنت تیمرمن» از لابیگران اسرائیل  [2009 May] 
*طبل توخالی اپوزیسیون يا نقدی بر معنی و واقعیت اپوزیسیون  [2009 May] 
*مصدق و کارگران ایران  [2009 May] 
*جشن اول ماه مه، مصدق و کارگران ایران  [2008 Apr] 
*کـُدام انتخابات آزاد با نظارت استصوابی شورای نگهبان؟!   [2007 Dec]