تو بچه اى بودى كه در آغوش پدر بزرگ قاتل ات مى نشستى و از وجود او، گرماى محبت آميز و پدربزرگانه اى احساس مى كردى در حالى هزاران جوان، گرماى سوزان آتشى كه پدر بزرگ ات حكم به بر افروختن اش داده بود احساس مى كردند. نه تنها احساس مى كردند كه در آن مى سوختند و خاكستر مى شدند.

آن ها هم كه نسوختند، مجبور شدند از آتش فرار كنند. از شمر ان آتش افروز، خود را دور كنند. آواره ى كوه و بيابان و كشورهاى غريب شوند. هست و نيست شان را بگذارند و همه چيز را از نو شروع كنند.

پسر جان! تو چه مى فهمى پنجاه نفر را با تن زخمى از شكنجه، با كف پاى له شده از ضربات بى رحمانه ى شلاق، در سلول هايى كه حتى جا براى نشستن در آن ها نبود حبس كردن يعنى چه؟ تو چه مى فهمى كابل و شلاق خوردن يعنى چه؟ تو چه مى فهمى مرگ فجيع را به انتظار نشستن يعنى چه؟ تو نه شش ماه و هفت ماه، كه دو روز، فقط دو روز صداى ناله ى دوستان ات را كه دارند شلاق مى خورند بشنو تا معناى در كنار آتش نشستن را بفهمى؛ سوختن پيشكش ات!

لپ هاى گل انداخته و بدن تنومند و امعاء و احشاى پر از كباب برگ و جوجه كباب، چه مى فهمد معناى آتش را؟ چه مى فهمد معناى جلاد را؟ چه مى فهمد معناى شلاق خوردن تا حد مرگ و به زوزه در آمدن و به توبه افتادن انسان را؟ آتش براى تو، آتش تووى منقل است، براى درست كردن كباب بره! تو از آتشى كه انسان را كباب مى كند چه مى فهمى؟!

تو در دهه ى شصت با ماشين اسباب بازى ات بازى مى كردى و به ريش پدر بزرگ نامحترم ات مى آويختى! تو را چه به سخن گفتن از آتش و سوختن؟ تحت الحفظ مى آيى، تحت الحفظ مى روى، خودروى ضد گلوله سوار مى شوى، يك گروه تا بن دندان مسلح، محافظ وجود پروار ت اند، آن وقت براى ما از آتش و سوختن سخن مى گويى؟ از جلاد و شهيد؟

بچه جان! عقل خامنه اى به خاطر پارانويا و ترس واهى از دشمن از كار افتاده و نمى فهمد كه چه مى گويد؛ تو كه جوانى و دستكم از نظر جسمى چيزى كم و كسر ندارى، بايد بدانى كه جلاد، اين سوى ميله هاى زندان قرار مى گيرد و شهيد آن سوى ميله ها و بعد از آن در قبرستان!

يك سر بزن به خاوران، يك سر بزن به باغ هايى كه شهداى اهل شمال را در آن ها، پنهان و ناشناس دفن كردند، يك سر بزن به همين گورهاى پر شده از سيمان اهواز كه اين روزها خبر تخريبش در همه جا پيچيده، تا ببينى شهيد كيست! و اگر راهت دادند، يك سر بزن به بند ٢٠٩ تا ببينى جلاد كيست!

تو برو در همان مرقد نامطهر بنشين و آن جا را اداره كن! قبر پدر بزرگ عزيزت را تا هر جا كه مى توانى در بيابان ها گسترش بده! اين كار تو بوده و كار اجداد تو بوده و كار صنف تو بوده! در قبرستان نشستن و بر سر قبرها روضه خواندن و روزى خود را از ناله و شيون مردمان به دست آوردن. تو را چه به سوختن و آتش گرفتن؟

آرى پسر جان! تو برو با اسباب بازى هاى امروزى ات بازى كن، و به فكر خود باش، كه جلادان زمان، حتى به تو اجازه ى يك سخنرانى عادى بر سر قبر پدرت نمى دهند! تو برو به فكر خود باش، و اجازه بده، شهيدان و جلادان، خودْ حساب شان را با هم تسويه كنند. تو را در اين عرصه راهى نيست.