مرگ کاسترو مستبد و درمانگی فکری چپ ایرانی
جلال ایجادی

مرگ کاسترو مستبد و درمانگی فکری چپ ایرانی، جلال ایجادی

جلال ايجادی

توده ها برای هیتلر کف زدند و چشم خود را در برابر کوره های آدم سوزی بستند و توده ها برای خمینی زنده باد گفتند و خود را فدا کردند. توده خرافه زده از ارزشهای ترقیخواهانه دور بوده و در خدمت ارتجاع است و بنابراین توهم و خرافه آنان ارزش مثبتی بشمار نمی آید. 

تبليغات خبرنامه گويا

advertisement@gooya.com 


فیدل کاسترو مرد. او یک تاریخ و یک تراژدی بود. با آرمانهای میهن پرستانه انقلاب کرد و با کشتار و سرکوب مخالفان و حمایت شوروی، طی شصت سال، حکومت فردی و خانوادگی خود را تضمین نمود. مرگ فیدل کاسترو حکومت اسلامی ایران را متاثر ساخت زیرا سران حکومتی مانند خامنه ای، یزدی، خاتمی، احمدی نژاد، روحانی، حسن خمینی با او ملاقات داشتند و باو احترام میگذاشتند. با مرگ کاسترو چپ های ایران و روشنفکران زیادی نیز بسیار متاثر شدند. این نخبگان ایرانی کاسترو را بعنوان یک رهبر بزرگ و منشا الهام معرفی کردند. بنابراین یکبار دیگر ما شاهد بیماری ایدئولوژیک این چپ و آرکائیسم فکری آن میباشیم. وابستگی ذهنی و روانی به اسطوره های ایدئولوژیک هویتی، آنچنان نیرومند است که تاریخ نمی تواند به راحتی آن را تغییر دهد.

نخبگان چپ در ایدئولوژی استبداد و کرنش

زمانیکه استالین مرد میلیونها کارگر و کمونیست و روشنفکر گریستند، هنگامیکه مائو مرد میلیونها کشاورز و کارگر و افراد چپ مارکسیست لنینیست گریه کردند و امروز با مرگ فیدل کاسترو بخشی از مردم کوبا و سیاسیون و کمونیستهای جهان اندوهگین میباشند. بدنبال خبر مرگ کاسترو، رهبر حزب کمونیست چین گفت:«رفیق کاسترو تا ابد زندگی خواهد کرد.»، رهبر روسیه پوتین گفت:«کاسترو سمبول یک دوره از تاریخ مدرن است.». بن کی مون دبیرکل سازمان ملل گفت در زمان زمامداری کاسترو کوبا در زمینه سوادآموزی و سلامتی و بهداشت پیشرفت نمود. 

اینگونه گفته های یک جانبه در چارچوب دیپلوماسی جهانی قابل فهم است و نمی تواند بیانگر همه واقعیت باشند زیرا دیپلوماتیک میباشند. ولی زمانی که سیاسیون و روشنفکران چپ به ستایش مدل کوبا می پردازند مسئله متفاوت است. در کنار مواضع حاکمان، شخصیت های سیاسی اپوزیسیونی چپ در جهان نیز برای کاسترو نوشتند. بعنوان نمونه در فرانسه رهبر حزب کمونیست و ملانشون رهبر چپ پوپولیستی، اندوه خود از مرگ کاسترو را بیان داشتند و در ستایش سیاست و شخصیت او به راهپیمایی عمومی پرداختند. چپ ایران نیز به شیوه خود و با احساس خود عمل کرد و مرگ کاسترو را ضایعه بزرگ ارزیابی نمود.

توده های متوهم و سیاسیون و روشنفکران شیفته و ایدئولوژی زده، برای دیکتاتورها گریه میکنند. در نظام اجتماعی، دستگاه ایدئولوژیک حاکم، نبود آگاهی خردمندانه و نقادانه در ذهن توده ها و بازتولید توهم ها و خرافات کهنه، توده ها را آماده کرده است، تا آنان قربانی باقی بمانند. توده ها برای هیتلر کف زدند و چشم خود را در برابر کوره های آدم سوزی بستند و توده ها برای خمینی زنده باد گفتند و خود را فدا کردند. توده خرافه زده از ارزشهای ترقیخواهانه دور بوده و در خدمت ارتجاع است و بنابراین توهم و خرافه آنان ارزش مثبتی بشمار نمی آید. اما در کنار توده ها، نخبگان سیاسی و روشنفکری اسیر ایدئولوژی بسیارند. روشنفکران ایرانی که عقل را تعطیل کرده و خود را در خدمت دین اسلام و توده های خرافی گذاشتند و یا خود را وقف ایدئولوژی توتالیتاریستی نمودند، بیشمارند. روشنفکرانی که انرژی و آرمانخواهی خود را برای تقویت استالینیسم و مائوئیسم و کاستریسم بکارگرفتند، طی دهه های اخیر نقش بزرگی در کجروی ها ایفا کردند. تجربه ثابت کرده که در سیاست، اغلب وقتها کار با آرمانخواهی و صداقت آغاز میشود و سپس به بوروکراسی و جنایت و سرکوب منجر میشود. آیا آرمانخواهی و صداقت برابر با عدالت خواهی و ترقی خواهی و احترام به ارزشهای انسانی است؟ هرگز. هیتلر و استالین هم آرمان برای یک جامعه جدید داشتند، یکی جامعه پاک متکی بر فرمانروایی نژاد برتر و دیگری جامعه خوشبخت و بدور از استثمار متکی بر دیکتاتوری پرولتاریا. هر دو بشریت را قتل عام کردند. ماموران و فرماندهان و جاسوسان آنها با دل و جان و با صداقت برای جانیان فعالیت کردند. 

در ایران از یکسو همه نخبگان و ایدئولوگهای شیعه، آخوند و نواندیش، طرفدار استعمار عرب بودند و هرگز مدافع برابری حقوق انسانها نبودند زیرا تبعیض نسبت به انسانها و برتر دانستن مسلمان مومن، پایه ایدئولوژی اسلامی است. این نخبگان، فاشیسم اسلام را بعنوان راه نجات معرفی کرده و همیشه تلاش کردند تا از خودبیگانگی ایرانیان ادامه یابد. از سوی دیگر کمونیستهای طرفدار مسکو و پکن و کاستریستها و گواریستها، غرق در حکایت یک طبقه کارگر غیبی و افسانه ای بودند و هر مخالف سیاسی و یا هر عنصر غیر کارگری را مورد شک قرار داده و با داس طبقه برتر بر فرق طبقه های غیر کارگری و بورژوا زدند. استالین روشنفکران و مخالفان خط مشی حزب اش را بعنوان بیمار روانی به سیبری ارسال کرد و آنها را با کار اجباری و سرما و پلیس مخفی بقتل رساند. و همه کمونیستهای جهان و از جمله حزب توده و گروه های مارکسیست ایرانی مخالف حزب توده، گفتند این افراد دشمنان طبقاتی بوده اند و رفیق استالین حق داشته است. همین روحیه کرنش، همین روحیه ایدئولوژیک، همین روحیه متمایل به جنایت و استبداگرا، امروز ادامه دارد و تجلی تازه خود را در واکنش به مرگ کاسترو نشان میدهد.

الگوی کوبا: عقب ماندگی اقتصادی و ترور

پس از مرگ دیکتاتور در مقالات و پیامهای فیسبوکی، سیاسیون چپ ایرانی با شور و احساس از رفیق کاسترو سخن می گویند و به ستایش او می پردازند. آنها میگویند کاسترو «یک رهبر بزرگ» بود و «ضد امپریالیسم» آمریکا بود و بهداشت و مدرسه را ملی و رایگان کرد و دست آمریکایی ها و بورژواهای کوبایی را از سر ملت قطع کرد و او دستاردهای بزرگی را معماری کرد. آیا چنین بود؟ روشن است حق همه ملت هاست که خود را از زیر استعمار و سلطه قدرت خارجی درآورند و بر سرنوشت خویش حاکم گردند. آمریکا در سالهای 60 و 70 میلادی با کمک سیا و نظامیان، آمریکای لاتین را به قاره کودتا و پیمانهای اقتصادی تبدیل نمود. در این سالها برای آمریکا حفظ کوبای وابسته و مطیع در چارچوب این استراتژی است.

پس از واژگونی رژیم «باتیستا» در سال 1959، و پس از تصفیه حساب خونین با مخالفان و جناحای داخلی و کشتار 3000 نفر، کاسترو در سال 1965 نظام تک حزبی کمونیستی را حاکم کرده و قدرت استبدادی خود را طی 60 سال بر کوبا مستولی میکند. کوبا آزاد نیست. زیر فشار سیاسی، مردمان بسیاری مجبور به ترک میهن خود میشوند و روشنفکران و نویسندگان متعددی به زندان می افتند. رژیم تعداد روزنامه ها را بشدت کاهش میدهد و امروز فقط دو روزنامه کنترل شده توسط دولت موجود است. طبق گزارشگران بدون مرز در سال 2012، کوبا دومین کشور در جهان است که بیشترین روزنامه نگاران خود را به زندان می افکند. بخاطر سرکوب و زندان، سطح فرهنگی پائین بوده و از 195 سالن، امروز فقط 20 سالن سینما باقی مانده است. در کشور رفیق کاسترو تکنولوژی انترنت ممنوع است و جوانان و روشنفکران از این امکان اطلاعاتی مدرن محروم میباشند. اقتصاد کوبا یک اقتصاد عقب مانده مولدگرا است که 42 درصد آن متکی بر توریسم و گردشگری است و بقیه در استخراج معدن نیکل و نفت و تولید تنباکو و سیگار خلاصه میشود. در کشور رفیق کاسترو جوانان بسیاری بیکار میباشند و آرزوی رفتن به آمریکا را دارند.

در کوبای کاسترو محیط زیست تخریب میشود و فساد گسترده است. در کوبای انقلابی، رفیق کاسترو بلوز ورزشی «آدی داس» پوشیده و مانند مانکن تبلیغاتی در برابر رسانه های دیداری ظاهر می شود. در کوبای سوسیالیستی هنگامیکه رفیق کاسترو بشدت بیمار شد و بناچار فعالیت دولتی خود را کاهش داد، از یاد نبرد که کنترل حزب کمونیست را در دست داشته باشد. فیدل کاسترو انقلابی از زمان کناره گیری از مسئولیت دولتی، برادرش «رائول» را در راس دولت قرار داد و پسران خود را آماده ساخت تا پس از مرگ، قدرت سیاسی را در دست خانواده باقی نگه دارند. خلاصه کنیم رژیم فیدل کاسترو، از فردای انقلاب ریشوها، یک رژیم سرکوبگر نظامی است و در مقابل دمکراسی و حقوق بشر قرار گرفته است. آرمانخواهی ابتدایی کاستریست ها، هرگز نمی تواند کارنامه سیاه او را پاک کند.

باید ازخود پرسید در طول عمر رژیم کوبا، چه جنبه ای دلپذیر و مترقی می باشد؟ بلافاصله مبلغان ایدئولوژیک این رژیم از سیاست و آموزش و بهداشت سخن خواهند گفت. چند نکته را باید یادآوری نمود. نکته اول آنکه از عمر این رژیم شصت سال میگذرد و بطور کلی حیرت انگیز نیست که مدرسه و دانشگاه رایگان و ایدئولوژیک باشد. همه کشورهای سرمایه داری از دیرباز به این خصوصیت ها دست یافته اند. کشورهای شمال اروپا و اقتصاد و تعادل اجتماعی و سطح فرهنگی چشمگیر آنها را فراموش نکنید. پس از جنگ و جدایی دو کره در سال 50 میلادی، کره شمالی بسوی بدبختی و دیکتاتوری و بردگی سوسیالیستی رفت و کره جنوبی بسوی دمکراسی و صنعت و اقتصاد سرمایه داری رفت. در کره جنوبی رشد اقتصادی با نرخ 5 درصد بوده، قدرت خرید مردم و رفاه عمومی و وضع بهداشت در سطح بالا قرارداشته، سواد آموزی به بیش از 97 درصد می رسد و باعتبار مدیریت اقتصادی اش، این کشور دوازدهمین کشور صنعتی جهان است. الجزایر پس از مبارزه علیه استعمار فرانسه در سال 1962 به استقلال رسید و از آن زمان تا امروز با حاکمیت یک گروه از نظامیان و بوروکراتهای مستبد و فاسد و مردسالار و با چپاول منابع عظیم نفت و گاز، در عقب ماندگی و فلاکت و بیسوادی و فناتیسم اسلامی و استبداد غوطه ور است. در رژیم کاسترو هیچ چیز دلپذیری وجود ندارد و هرگز کاسترو نمی تواند قهرمان مثبتی باشد.

توتالیتاریسم ایدئولوژیک روشنفکر ایرانی

در سالهای 60 میلادی، مدل کوبا و الجزایر، الهام بخش بسیاری از سیاسیون ناسیونالیست و ضدآمریکایی و ضد غربی گشت و این نخبگان با فرهنگ سیاسی غیردمکراتیک شیفته رهبران جهان سومی مانند فیدل کاسترو و بومدین شدند و الگوی التقاطی سوسیالیستی ناسیونالیستی و دیکتاتوری منشانه را قطب نمای خود ساختند. بسیاری از نخبگان روشنفکری و سیاسی ایرانی در مقابل استبداد شاه و ساواک، استبداد کاستریستی استالینیستی اسلامیستی را بعنوان راه نجات نشان دادند. ما قادر نبودیم ارزش دمکراسی و حقوق بشر را درک کنیم و علیرغم انتقاد به نظام اقتصاد بازار، از استبداد مزمن سیاسی و ایدئولوژیک جهان سومی دور باشیم. تمام سازمانهای سیاسی اپوزیسیون چپ با احترام و ستایش از مدل کوبا دفاع کردند. شیفتگی روشنفکران و سیاسیون ایرانی نسبت به کاسترو عمیق بود زیرا ساختار ذهنی و فکری آنان استبداد گرا بود و تنگ نظری ایدئولوژیک توده ایستی و بیسوادی فرهنگی پایه نگرش آنان را تشکیل میداد.

این زمینه تاریخی امروز هم باقدرت تاثیر میگذارد و عمل میکند. مرگ کاسترو لحظه ای است که دوباره و بطور برجسته تمام عقب ماندگی و استبدادگرایی ذهنیت روشنفکران چپ را بنمایش میگذارد. مقالات و پیام های انتشار یافته در باره مرگ فیدل کاسترو، با اشتیاق از شخصیت کاسترو و دستاوردهای انقلاب کوبا سخن میگویند، از مدل برتر «سواد آموزی و بهداشت عمومی» کوبا حرف میزنند و گاه برخی «نارسایی» های مدل کاستریستی را یادآور میشوند. ولی همه آنها دل در گرو مهر کاسترو دارند و الگوی سیاسی و احساسی و هیجانی و ایدئولوژیک آنها با کاستریسم همسوئی عمیق دارد.

خوشبختانه روشنفکران و سیاسیون زیادی از توتالیتاریسم مزمن و خطرناک فاصله گرفته و مدافع آزادی و دمکراسی شده اند و مدل کمونیسم شوروی و مائویستی و کاستریستی و تروتسکیستی و توده ایسم و گواریسم را به نقد کشیده اند. ولی افراد درمانده و ایدئولوژی زده بسیارند. از یکسو اشخاص زیادی هستند که بین دو خط ایستاده اند و به «رفیق فیدل»، «رفیق استالین»، «رفیق لنین» انتقاداتی دارند، ولی به نظر آنان این «رفقا» بانی «دستاوردهای» زیادی هستند. و از سوی دیگر افراد متعددی هستند که بطور قاطع و پایدار، «مهر و وفاداری» خود را به ایدئولوژی های ضددمکراتیک حفظ کرده اند. وابستگی ایدئولوژیک به توتالیتاریسم های گوناگون ریشه در تربیت فکری و اسطوره های ذهنی و مکانیسم های ناخودآگاه و دین خوئی افراد دارد. بسیاری از این افراد همان کسانی اند که قادر نیستند به دین اسلام و قرآن و «مذهب توده» انتقاد کنند و دستخوش توهم ها و احساساتی میباشند که به فلج کردن ذهن خردگرا منجر میشود. این افراد دارای ذهنی میباشند که با فرهنگ دمکراتیک و روحیه آزادمنش آشنا نیست و در بند هنجارها و ضوابط مقدس میباشد. این ذهن در کارکرد خود پدیده ها را از پیش و بر اساس معیار ایدئولوژیک به «خوب و بد»، «پاک و ناپاک»، «برتر و پست»، «مقدس و نامقدس»، «پرولتر و غیرپرولتر»، «مارکسیست و ضدمارکسیست»، «چپ خوب و راست بد» تبدیل کرده و قدرت پژوهشی و علمی خود را از داده است. چپ ایرانی همان نیروی سنتی باقی مانده و فکر میکند که انتقاد سطحی بر سرمایه داری معادل برتری الگوی ایدئولوژیک سوسیالیسم آنهاست. البته بحران های جهانی «اقتصاد سوسیالیستی» و فروپاشی آن در چین و بلوک شوروی، تزلزل هایی بوجود آورد ولی در مدل ذهنی این سیاسیون ایدئولوژیک، اعتقاد به سوسیالیسم همچنان پابرجاست. سوسیالیسم آنها بی شاخ و دم است و معلوم نیست چه اقتصاد و کدام شیوه رشد را میخواهد. این مدل سوبژکتیو و پادرهواست ولی با قدرت تمام، ذهن آنها را شکل داده و باورهای قدسی آنها را جهت داده است. این باورهای قدسی و خشک در بهترین حالت به استبداد دیگری ختم میشود زیرا در بطن خود نفی حقوق بشر و پلورالیسم و آزادی کامل اندیشه است. این باورهای قدسی، یاور دین و خرافه است و در تضاد با الگوی اقتصادی و اجتماعی متکی بر اکولوژی میباشد.

این چپ سنتی برای مرگ کاسترو، یک دیکتاتور و عوامفریب، گریه میکند و متاسف میشود، ولی همین چپ برای هزاران کوبایی که برای آزادیخواهی در زندان هستند، شکنجه شده اند، سانسور میشوند و یا از سرزمین خود دورافتاده اند، احساسی ندارد. بطور مسلم تاریخ را باید بطرز علمی، مطالعه کرد و انقلاب کاستریستی و اثرات آنرا را بدون محک ایدئولوژیک، باید مورد توجه قرار داد. ولی با متانت و با قاطعیت باید گفت که مدل کاستریسم، یک توتالیتاریسم عوامفریب، یک فاجعه دیگر در تاریخ بشریت است. روشنفکران چپ ایرانی بسیاری هستند که حاملین همین مدل میباشند.

جلال ایجادی جامعه شناس

منبع:پژواک ایران


جلال ایجادی

فهرست مطالب جلال ایجادی در سایت پژواک ایران 

*اپوزیسیون به خود شلیک نکند  [2022 Jun] 
*رهبری سیاسی، لائیسیته و دمکراسی در جنبش ایران  [2022 Jun] 
*توتالیتاریسم، استعمار پوتین و جایگاه ایران در نظم جهانی  [2022 Mar] 
*امپریالیسم جنگ طلب پوتین و دلهره جنگ اتمی  [2022 Mar] 
*نمک زدایی آب خلیج فارس و توطئه‌های پنهانی  [2022 Jan] 
* کتاب‌سوزان و سانسور در اسلام  [2021 Oct] 
* حجاب اسلامی و ستمگری دینی علیه زنان  [2021 Sep] 
* جمهوریت منتسکیو و حکومت الهی خامنه‌ای  [2021 Jun] 
*نه غزه، نه لبنان، نه سوریه، فقط صلح در خاورمیانه   [2021 May] 
*گزینش میان اسلامگرایی، مارکسیسم، ایرانشهری  [2021 Apr] 
*شیعه‌گری ایدئولوژی انحطاط و اسلام‌زدگی روشنفکران  [2021 Apr] 
*نگارش قرآن در سه قرن خلافت عرب، یادآوری تاریخی برای نقد قرآن  [2021 Mar] 
*سیاهکل، عشق به خشونت و فقر فلسفی فرهنگی اپوزیسیون  [2021 Feb] 
* محکومیت اسلامگرایان در دادگاه و انحراف روشنفکران اسلام خواه ایرانی  [2020 Dec] 
*ویرانگری اکولوژیکی در دریاچه‌ها، تالاب‌ها و رودهای ایران  [2020 Jul] 
*عبدالکریم سروش مانند آیت الله‌ها خرافه پرست است  [2020 Apr] 
*روان‌پریشی آیت‌الله خامنه‌ای، جن قرآنی، قدرت سیاسی در جامعه دینی  [2020 Mar] 
*کرونا، مدیریت، دین و دگرگونی ساختاری جهان  [2020 Mar] 
*مدیریت علمی کرونا و جادوگری اسلامی  [2020 Mar] 
*چهار آسیب: استبداد، اسلام، کرونا، آلودگی هوا  [2020 Mar] 
*قرآن و شیعه گری، ویرانگر عقل  [2020 Feb] 
*خیزش مردم، سقوط هواپیما، سرنگونی حکومت اسلامی  [2020 Jan] 
*آیا رژیم اسلامی در آستانه سقوط است؟  [2019 Nov] 
*ملت ایران و اشتباه قومگرایان  [2019 Oct] 
* چپ‌های «اسلاموفیل»، مدافع اسلام  [2019 Feb] 
*قرآن: سوره الفاتحه، فرهنگ خشونت  [2019 Jan] 
* با قرآن چه باید کرد؟   [2018 Sep] 
*فارسی، نه زبان تحمیلی بلکه زبان وحدت ملی  [2018 Jul] 
*سادیسم و مازوخیسم در اسلام و شیعه‌گری  [2018 Jul] 
*فلسفه هنر و جامعه شناسی هنر برای جنبش فرهنگی  [2018 Jun] 
*در زیر سایه شاه، خمینیسم رشد کرد  [2018 May] 
* واژگونی رژیم، تجزیه ایران نیست  [2018 May] 
*«اسلاموفیل»‌های ایرانی کیستند؟   [2018 May] 
*بیانیه ۱۶ اصلاح طلب دروغگو  [2018 Jan] 
*ایران اتحاد اصلاح‌طلبان و اصول‌گرایان علیه مردم  [2018 Jan] 
*انفجار اجتماعی برای عدالت و آزادی  [2018 Jan] 
*فلسفه در ایران و سقوط اسلامی  [2017 Nov] 
*اسلام، دین استعماری و توتالیتاریسم  [2017 Aug] 
*پوپولیسم، روان‌پریشی در سیاست و کرنش روشنفکری چپ  [2017 May] 
*راهپیمایی ماه مه، نقش سندیکاها در فرانسه  [2017 May] 
*قرآن، مبلغ پیام تورات  [2017 Jan] 
*آلودگی هوا و ریزگردها و مسئولیت سیاسیون و روشنفکران  [2016 Dec] 
*مرگ کاسترو مستبد و درمانگی فکری چپ ایرانی  [2016 Dec] 
*ترورهای اسلامی در پاریس و منشا خشونت  [2016 Nov] 
*تکنولوژی اینترنتی و تغییر هویت و اومانیسم در جامعه  [2016 Nov] 
*جامعه‌شناسی سیاسی اپوزیسیون ایران و عربستان  [2016 Sep] 
*قرآن همان تورات است  [2016 Sep] 
*آدونیس، اسلام و تراژدی نیندیشیدن  [2016 Aug] 
*جامعه ترس و نقش تروریسم اسلامی  [2016 Jul] 
*پیامبر اسلام، میان تاریخ، دروغ و اسطوره (بخش دوم)  [2016 Jul] 
*پیامبر اسلام، میان تاریخ و اسطوره (بخش یکم)  [2016 Jul] 
*قرآن، نه کلام خدا، نه الهام محمد، نوشته‌ای تاریخی التقاطی (بخش هفتم)  [2016 Jun] 
*قرآن، نه کلام خدا، نه الهام محمد، نوشته ای تاریخی التقاطی (بخش ششم)  [2016 Jun] 
*قرآن، نه کلام خدا، نه الهام محمد، نوشته‌ای تاریخی التقاطی (بخش پنجم)  [2016 May] 
*قرآن، نه کلام خدا، نه الهام محمد، نوشته ای تاریخی التقاطی (بخش چهارم)  [2016 May] 
*قرآن، نه کلام خدا، نه الهام محمد، نوشته‌ای تاریخی التقاطی (بخش سوم)  [2016 Apr] 
*قرآن، نه کلام خدا، نه الهام محمد، نوشته ای تاریخی التقاطی (بخش دوم)٬  [2016 Apr] 
*قرآن، نه کلام خدا، نه الهام محمد، نوشته ای تاریخی التقاطی (بخش یکم)  [2016 Apr] 
*خداناباوری و آتئیسم در حکومت الهی  [2016 Feb] 
*کفرگویی و نقد علمی قرآن یک ضرورت است  [2016 Feb] 
*آقایان اشکوری و سروش، شما در باره اسلام شناخت علمی ندارید (بخش اول)  [2015 Dec] 
*داعش، اسلام و آقای یوسفی اشکوری  [2015 Nov] 
*پاریس، تروریسم اسلامی و دمکراسی زخمی  [2015 Nov] 
*فاجعه زيست‌بومی: آيا سد گتوند را بايد خراب کرد؟  [2015 Jun] 
*نوانديشان دينی، نقش سودمند يا زيان‌آور؟ علی شريعتی (بخش سوم)  [2015 May] 
*نوانديشان دينی، نقش سودمند يا زيان‌آور - آل‌احمد (بخش دوم)  [2015 May] 
*نوانديشان دينی، نقش سودمند يا زيان‌آور؟ (بخش يکم)  [2015 Apr] 
*مذهب شيعه، ريشه از خود بيگانگی ايرانيان (بخش هشتم)  [2015 Mar] 
*مذهب شیعه، ریشه ازخود بیگانگی ایرانیان (بخش هفتم)  [2015 Mar] 
*مذهب شيعه، ريشه از خود بيگانگی ايرانيان (بخش ششم)  [2015 Feb] 
*مذهب شيعه، ريشه از خود بيگانگی ايرانيان (بخش پنجم)  [2015 Jan] 
*تروريسم اسلامی و کشتار هنرمندان در پاريس  [2015 Jan] 
*مذهب شيعه، ريشه از خود بيگانگی ايرانيان (بخش چهارم)  [2014 Dec] 
*مذهب شيعه، ريشه از خود بيگانگی ايرانيان (بخش سوم)  [2014 Dec] 
*مذهب شیعه، ریشه ازخود بیگانگی ایرانیان (بخش دوم)  [2014 Nov] 
*جامعه شناسی شهری اکولوژيکی تهران  [2014 Oct] 
*خدمت روشنفکران به اسلام و خيانت به آزادانديشی  [2014 Oct] 
*غرب دوست ما و اسلام ضد ما  [2014 Aug] 
*حوادث مرگبار و بيماری‌های شغلی در بنگاه‌های توليدی ايران  [2014 Jul] 
*پیوند آقای سروش و استبداد خمینی  [2014 Jun] 
*الگوی اقتصادی ايران منشاء ويرانگری زيست محيطی  [2014 May] 
*چپ ايران در بن‌بست‌ها و عقب‌ماندگی فکری  [2014 Apr] 
*فلسفه امانوئل لویناس و توتالیتاریسم اسلام  [2014 Apr] 
*سوگند زيباکلام به موی محمد بن عبدالله و سرسپردگی روشنفکری  [2014 Apr] 
*ایران، آلوده ترین هوا در جهان  [2014 Apr] 
*محیط زیست ایران در سالی که گذشت، ویرانگری بیشتر  [2014 Mar] 
*جمهوری اسلامی با بنزین سمی ایرانیان را کشت   [2014 Mar] 
*ناکارآئی سیاست بهداشت و اوج گیری بیماریها در ایران  [2014 Jan] 
*مرگ هامون، پيمان‌شکنی افغانستان و بی‌لياقتی جمهوری اسلامی  [2014 Jan] 
*جنایت علیه بشریت، جنایت زیست محیطی در ایران  [2013 Dec] 
*برندگان مذاکرات اتمی ژنو  [2013 Nov] 
*استراتژی آمريکا، فرانسه و جمهوری اسلامی در مذاکرات اتمی ژنو  [2013 Nov] 
*زلزله در بوشهر و خطر انفجار نیروگاه اتمی  [2013 Oct] 
*سدسازی در ایران، فساد دولتی وتخریب   [2013 Oct] 
*اسلام برای اسارت زنان   [2013 Oct] 
*سدسازی در ایران، فساد دولتی و تخریب  [2013 Sep] 
*ویرانگری زیست محیطی و سیاست اتمی ایران   [2011 Dec] 
*نقد اسلام آزاد است  [2011 Dec] 
*همسوئی فمینیسم و اکولوژی سیاسی   [2010 Jul] 
*ویرانگری زیست محیطی در ایران توسط رژیم جمهوری اسلامی   [2010 Jan] 
*«آزادی، استقلال، جمهوری ایرانی!»  [2009 Aug]