من عباس (ابراهیم محمدرحیمی) را شخصا ندیده و از نزدیک نمیشناسم. زندانی سیاسی هم نبوده و با او در بند و زنجیر

نبوده ام. در سال هائی که در قرارگاه اشرف در عراق بودم نیز با او در جائی نبوده ام. اما از طریق مصاحبه هایش،

مخصوصا با همنشین بهار او را می شناسم. برای او به خاطر ایستادگی در مقابل ارتجاع غالب و مغلوب احترام قائلم.

روحیه اش قابل تحسین است. به قول دوستانش بر روی تخت بیماری میل به زندگی را ترویج می دهد و همچنان در

مقابل سازمانی که حرمت او و خانواده اش را به زیر سوال برده اند ایستاده است.

او را که دیگر حافظه اش کار نمی کند و پسرش را که کاری جز نگهداری پدر بیمار ندارد را مزدور وزارت اطلاعات

می خوانند. آری همان سازمان و تشکیلاتی که عباس خانواده اش را بخاطر آن رها کرد و از ایران خارج شد تا در

عراق به آن بپیوندد، همان تشکیلات، با رذیلانه ترین شیوه های ممکن که جز از نوک پیکان تکامل، یعنی مسعود

رجوی بر نمیآید، او را، عباس را، مورد شکنجه های روحی و روانی و بی حرمتی و توهین و اتهام قرار می دهد.

برای عباس عزیز آرزوی سلامتی و برای پسر ارجمند و از خود گذشته اش آرزوی صبر و شناخت بیشتر سازمان

شرمگین و ناجوانمردِ به اصطلاح مجاهدین خلق را دارم. از آنانی که عباس را در این روزها تنها نگذاشته اند و

میکوشند نام و خاطره ی او را زنده نگهدارند سپاسگذارم. مطمئن هستم مسعود رجوی روزی سزای همه نامردمی ها و

خیانت به یک نسلِ فداکار و غیر قابلِ جایگزین و دختران و پسران آنها و همه جانباختگان و خانواده هایشان را خواهد

داد.

نریمان حیدری

19 دی ماه 1394

منبع:پژواک ایران