طی ۱۵ سال گذشته، دموکراسی‌خواهان تغییرخواه، دو جنبش بزرگ به راه انداختند که هر دو سرکوب شد. اولی جنبش دانشجویی ۱۸ تیرماه ۷۸ بود که صرفا در صنف دانشجویی محدود ماند و حکومت با مهار کردنِ آن، به راحتی سرکوبش کرد.

جنبش دوم، جنبش سبز در سال ۸۸ بود که اگر چه بخش‌های زیادی از طبقهٔ متوسط از آن هواداری کردند، اما به دلیل نداشتن برنامه، عدم رهبری مشخص و عدم مشارکت صنوف، طبقات و ملیت‌های ایرانی در آن، در ‌‌نهایت و پس از ۸ ماه به مرور تحلیل رفته و سرکوب شد.

اینک مرحله جدیدی از مبارزات دموکراتیک با ویژگی‌های نو شروع شده و لکوموتیو تغییرات یا انقلاب دموکراتیک به حرکت درآمده که بدون تردید خواست نهایی آن تغییر رژیم است. اما این مرحلهٔ جدید با جمع‌بندی مراحل پیشین و عدم تکرار اشتباهات گذشته، تداوم خواهد یافت؛ بنابراین مرحلهٔ جدید مبارزات، حاصل تجربیات پیشین و شرایط اجتماعی کنونی است.

در وضعیت کنونی، اگرچه هنوز تیغ سرکوب بسیار تیز است اما بحران‌های ناشی از تحریم‌های بین‌المللی، فسادهای عظیم حکومتی، فقر عمومی و تبعیض‌های ایدئولوژیک ناشی از عملکرد باند قدرت حاکم موجب گردیده، بدنهٔ حکومت انگیزهٔ خود برای سرکوب را از دست بدهد.

مسالهٔ بیماری خامنه‌ای و احتمال مرگ زودهنگام او، موجب شده است؛ جنگ قدرت بین دو جناح اقتدارگرا و اصلاح‌طلبی – اعتدالی، برای تاثیرگذاری بر رهبری آینده افزایش پیدا کند و بنابراین، مخالفین جمهوری اسلامی راحت‌تر می‌توانند از شکاف موجود، برای گسترش اعتراضات استفاده کنند.

اگرچه جناح تمامیت‌خواه حاکم، دست از سرکوب اعتراضات برنداشته، اما جناح اصلاح‌طلب نیز با مبارزات کنونی همدلی نشان نداده، بلکه از برخی تریبون‌های رسمی خود، همچون سایت کلمه، تلاش می‌کند مخالفت خود علیه دموکراسی‌خواهان تغییرطلب که با کلیت رژیم حاکم مخالف هستند را ابراز کند. این امر موجب شفافیت مواضع شده و مانع از مخدوش شدن مرز‌ها، همچون دو دههٔ گذشته خواهد شد و در نتیجه احتمال نفوذ آن‌ها در رهبری جنبش کمتر شده و می‌توان به ادامهٔ آن تا پیروزی نهایی امیدوار بود.

اما جمع‌بندی تجربیات جنبش‌ها در دو دههٔ گذشته نشان می‌دهد، اصولیترین راه برای تداوم موفقیت‌آمیز مبارزات در مرحلهٔ کنونی این است که تشکل‌های صنفی، طبقاتی و مدنی با طرح مطالبات معین پیشاپیش مبارزات حرکت کنند و سایر آزادیخواهان و اپوزسیون‌ها، از مطالبات آن‌ها پشتیبانی کرده و نه تنها تلاش نکنند جنبش را به مسیر شعار‌ها و خواسته‌های رادیکال بکشانند، بلکه از بالای سر تشکل‌های درون مرز حرکت ننمایند.

همبستگی دموکراتیک و انقلابی کنونی بین گروه‌های مختلف اپوزسیون مخالف کلیت جمهوری اسلامی، در پشتیبانی عملی از مطالبات کارگران، معلمان، پرستاران، دانشجویان، بازنشسته‌ها، طرفداران محیط زیست، فعالان مدنی و حقوق بشری، زنان، ملیت‌های ایرانی، مخالفین اعدام و خشونت‌های حکومتی و اجتماعی، روزنامه‌نگاران و مدافعین آزادی بیان، آزادی مذاهب، آزادی تشکیل اتحادیه، سندیکا، حزب، اعتصابات و حق تعیین سرنوشت، منطقی‌ترین روش تداوم مبارزهٔ دموکراسی‌خواهانه است. برای اینکه در وضعیت فعلی، رژیم توان پاسخ‌گویی مثبت به هیچ‌یک از خواسته‌های جامعهٔ مدنی را نداشته و هر روز این خواسته‌ها انباشت شده و به مطالبات سیاسی تبدیل می‌شود و گروه‌های بزرگ‌تر اجتماعی را درگیر مبارزه می‌کند. در عین حال مانع از سرکوب شدید جامعهٔ به پا خاسته خواهد شد.

با تکریم و تمجید از ارادهٔ کنونی همهٔ آزادیخواهان در همبستگی به قصد پشتیبانی از خواسته‌های به حق جامعهٔ مدنی و جنبش‌های اجتماعی به پا خاسته، همگان را از طرح فراخوان‌ها یا شعارهای رادیکال که موجب می‌شود، حکومت سرکوبگر و بی‌رحم، بهانهٔ تکرار سرکوب آنگونه که در جنبش دانشجویی ۱۸ تیر ۷۸ و جنبش سبز ۸۸ انجام داد، به دست آورد، پرهیز دهیم.

زنده‌باد آزادی
گسسته باد زنجیر استبداد
برقرار باد دموکراسی سکولار

منبع:پژواک ایران