دیکتاتورهای تبهکار خاورمیانه  و شمال افریقا یکی پس از دیگری  با خفت و خواری سرنگون می شوند و از آنان جز نامی زشت  وآثاری از تباهی و ویرانی و فساد ، چیزی دیگری در تاریخ  برجای نمی ماند . بعد از سرنگونی بن علی و مبارک در تونس و مصر ، قذافی سومین دیکتاتور از سلسله دیکتاتورهای کشورهای عربی است که در شمال افریقا  به خاکدان تاریخ سپرده می شود . دو دیکتاتور قبلی با دست یازی آزادیخواهان تونس و مصر به انواع و اشکال شیوه های  مدنی مبارزه ، مانند تظاهرات و راهیپمائی های مداوم و مستمر و نافرمانی های مدنی ، سرنگون شدند. حدود شش ماه است که مردم سوریه نیز با دست خالی و به شیوه های مسالمت آمیز روی در روی تانک و توپ و هلی کوپتر و کشتی جنگی بشار اسد این دوست و همتای نزدیک خامنه ای و احمدی نژاد ایستاده اند و آزادی و حقوق شهروندی خویش را از راههای مسالمت آمیز و مدنی طلب می کنند . ولی سومین دیکتاتور سرنگون شده یعنی معمرقذافی ، به زور اسلحه ی نیروهای مخالف  که از ماهها پیش مورد پشتیبانی نیروهای نظامی ناتو قرار داشتند از پای درآمد . اینکه نیروهای ناتو و بطور کلی کشورهای اروپائی و امریکا با چه انگیزه ای به کمک مخالفان قذافی شتافتند و با حملات هوائی و دریائی خود دیکتاتور لیبی را آنقدر ضعیف کردند و درتنگنا قرار دادند که سرانجام نیروهای مخالف  بتوانند آخرین ضربه را بر پیکر دیکتاتور وارد ساخته و آنرا سرنگون کنند خود داستان دیگری است که  موضوع این نوشتار نیست که قصد نگارنده این سطور در این مختصر، فقط اشاره ای است به کج فهمی و مشابه سازی هائی که  برخی از ایرانیان مخالف جمهوری اسلامی در ارتباط  با سرنگونی قذافی انجام می دهند.

پیش از اینکه موج آزادیخواهی معرف به"بهارعربی" ، کشورهاری عربی خاورمیانه و شمال افریقا را فرا گیرد ،  دو رژیم دیکتاتوری در عراق و افغانستان با دخالت مستقیم پیاده نظام امریکا و برخی از کشورهای عضو پیمان ناتو ، سرنگون شدند . سرنگونی رژیم دیکتاتوری صدام حسین در عراق و حکومت عهد حجری ملاعمر در افغانستان  بوسیله نیروهای نظامی امریکا ، از قضا برای مدت کوتاهی پاره از مخالفان جمهوری اسلامی را به وجد در آورد و  این اندیشه خام را  در آنان بارور نمود که گویا دخالت نظامی امریکا و سایر کشورها  ، می تواند گزینه ی خوبی باشد برای سرنگون ساختن رژیم جمهوری اسلامی ، اما با گذشت زمان  و آشکار شدن پیامدهای زیان بار مداخله نظامی خارجی  در دو کشور عراق و افغانستان ، فکر هواداری از دخالت نظامی خارجی برای سرنگون ساختن جمهوری اسلامی در میان اپوزیسیون ایرانی ،  بتدریج ضعیف و کم رنگ شد تا اینکه در خلال ماههای اخیر و با آغاز دخالت محدود نظامی امریکا و ناتو ، ابتدا با توجیه دفاع از مردم غیر نظامی بنغازی در مقابل سرکوب های وحشیانه و خشنونت بار نیروهای قذافی و سپس اقدام  به تسلیح  و کمک رسانی به  نیروهای مخالف قذافی ، بمنظور تقویت و پیش روی گام به گام  آنان  و در هم شکستن  مواضع نیروهای وفادار به قذافی ، این مسئله باعث گردید که فکر خوش آمد گوئی به مداخله ی محدود نظامی قدرت های خارجی برای براندازی جمهوری اسلامی در بخش های از اپوزیسیون جمهوری اسلامی  که فقط و فقط از  به کسب قدرت می اندیشند دوباره زنده شود . طرح هائی از قبیل : "تشکیل دولت موقت  وایجاد آلترناتیو انقلابی درخارج از کشور"  و برپا  نمودن کنفرانس ها و کنگره هائی با شرکت عناصر مشکوک  و فرصت طلب و لابی گری های وطن فروشانه  بمنظور جلب حمایت مالی و سیاسی قدرت های خارجی ، که در مواردی همانطوریکه در ماههای گذشته مشاهده کردیم یک سر این اقدامات به اصطلاح براندازی و آلترناتیو سازی  به وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی و سرداران سپاه پاسداران وصل بوده است ، همه و همه حکایت از تلاش بخشی از مخالفان جمهوری اسلامی در خارج از کشور است برای ترغیب و خوش آمدگوئی به قدرتهای خارجی برای مداخله  نظامی در ایران با این امید که در پرتو حمله نظامی محدود خارجی ، وتضعیف رژیم خودکامه اسلامی ، آنان بتوانند پروژه براندازی جمهوری اسلامی را با حمایت نیروهای خارجی  به انجام رسانند. این فکر خام  نیز حتی در ذهن برخی از به اصطلاح روشنفکران "انقلابی" و قدرت طلب نیز تا آنجا پیش رفته  است و تا آنجا بوی باروت و صدای شلیک گلوله ی قبایل جنگجوی لیبی ، آنان را مدهوش و از خود بی خود کرده است که  این روزها با هزاران کیلومتر فاصله از ایران و از طریق دنیای مجازی اینترنت ، فرمان تشکیل هسته های مسلح مخفی و آماده شدن برای مبارزه مسلحانه علیه جمهوری اسلامی را صادر می کنند !! گوئی که این سیاست بازان کهنه کار و کهنسال در راهروهای وزارتخانه های خارجه کشورهای اروپائی و امریکائی زمزمه هائی را در مورد احتمال اجرائی کردن مدل لیبی برای ایران شنیده اند که اینگونه شتابزده به دست و پا افتاده اند  به جوانان آزادیخواه و مخالف جمهوری اسلامی در داخل کشور، غیرمسئولانه رهنمود می دهند که بروند و هسته های  مسلح و مخفی را برای سرنگون ساختن رژیم  تشکیل دهند !

هر عقل سلیمی با اندکی شعور و آگاهی سیاسی می تواند بفهمد که علت تغییر سیاست شکست خورده ی  چلبی سازی در عراق  به سیاست "دخالت نظامی محدود" در لیبی و نقش تعیین کننده نیروی هوائی امریکا و ناتو در سرنگون سازی رژیم دیکتاتوری قذافی که  این روزها ذهن برخی از شیفتگان قدرت و مخالفان جمهوری اسلامی را به خود مشغول داشته و کارگاههای نظریه پردازی آنان را برای توجیه حمله احتمالی نظامی قدرت های خارجی به ایران فعال ساخته است ،  فقط و فقط در چهار چوب منافع سیاسی و اقصادی امریکا و اتحادیه اروپا در لیبی و دسترسی به منابع نفتی آن کشور می بایستی جستجو شود  و نه در دفاع  از دمکراسی و حقوق بشر در لیبی ،  و آن دسته از ایرانیانی که تصور می کنند دخالت  نظامی محدود نیروهای خارجی درایران می تواند رژیم تبهکارجمهوری اسلامی را سرنگون ساخته و آزادی و دمکراسی را برای مردم ایران به ارمغان آورد اگر عامل و جیره بگیر قدرت های خارجی نباشند ساده لوحان بی خبر از عالم سیاست اند که نمی دانند در ورای حمله ی نظامی محدود امریکا و اروپا به لیبی چه مقاصد اقتصادی و سیاسی  نهفته بوده است ، چرا که هرکس با برخورداری اندکی از دانش تاریخی و سیاسی می تواند درک کند که برخلاف تصورفرصت طلبان شیفته ی قدرت دراپوزیسیون جمهوری اسلامی ، هر دخالت نظامی خارجی در ایران نه تنها این رژیم را سرنگون نخواهد ساخت بلکه پایه های جمهوری اسلامی  که امروزه و بویژه پس از کودتای انتخاباتی سال 88 ، لرزان گردیده است را می تواند محکم نماید ، کما اینکه جنگ خانمانسوز هشت ساله ایران و عراق  برای حکومت اسلامی آنچنانکه خمینی آنرا توصیف کرد یک "رحمت الهی" بود !  خمینی دروغگو دراین مورد راست می گفت  که جنگ برای حکومت اسلامی اش "رحمت" است ، زیرا رژیم نوپای اسلامی در سایه جنگ ایران و عراق تمامی تبهکاری های خود را، از کشتار و نسل کشی دگراندیشان در جامعه گرفته  تا بسیج و سازماندهی نیروهای خودی ، از سرپوش نهادن بر نابسامانی های جامعه و سرکوب کوچکترین خواسته های صنفی و اقصادی گرفته تا زدن برچسب عامل رژیم صدام و امریکا و اسرائیل  به چهره ی  فعالان سیاسی و اجتماعی  و فرو بردن جامعه در یک دوران سکون و خفقان که هیچ صدای مخالفتی هرچند ناچیز از کسی بلند نشود  ، همه و همه در پرتو جنگ به مرحله اجرا درآمد . بدون هیچ تردیدی هم اکنون نیز برای  جمهوری اسلامی و شخص خامنه ای هیچ"رحمت الهی" بالاتر ازاین نیست که قدرت های خارجی  ایران  را مورد حمله نظامی محدود قرار دهند . بن بست  و تفرقه فزاینده ی جناح های مختلف جمهوری اسلامی ، فقط در پرتو یک چنین حمله ای و یا واردشدن برخی ازگروههای سیاسی ایران به یک مبارزه مسلحانه علیه رژیم می تواند از میان برود و اتحاد مجدد جناح های جمهوری اسلامی  را در بدنبال آورد  و پایان کار جمهوری اسلامی را برای سالهای طولانی به تاخیر اندازد .  پس هیج نسخه ای  برای جنبش مدنی نوپای ایران ، خطرناک تر و مرگ بار از حمله نظامی قدرت های خارجی ، اعم از حمله نظامی تمام عیار یا  حمله نظامی محدود  و یا همین نسخه ی تشکیل هسته های مسلح برای مبارزه مسلحانه  با جمهوری اسلامی ، که برخی از روشنفکران آشفته فکر آنرا توصیه می کنند نیست . 

اینکه رهبر جمهوری اسلامی و دستگاههای تبلیغاتی اش شبانه روز تلاش می کنند که جنبش آزادیخواهانه و مدنی مردم ایران وچهره های فعال و مبارز را  به امریکا و اسرائیل و قدرت های خارجی منتسب سازند ،  وقتی دفاع مردم ارومیه از محیط زیست و یا آب بازی جوانان ایران در پارک شهر ، از جانب ولایت فقیه اسلامی برچسب امنیتی می خورد و هنگامی که ارتباط با  "استکبار جهانی و صهیونیسم بین المللی" نخستین اتهامی است که به هر حرکت مردمی و هر فرد آزادیخواه  و مدافع حقوق بشر در ایران  وارد می شود و زمانی که  حکومت خون ریز ولایت فقیه اسلامی در مقابل  حرکت آرام و مسالمت آمیز مردم ایران که فقط شمارش رأی خود را از مسئولان حکومتی مطالبه می کردند آنهمه جنایت ببار آورد  ، حال تصور کنید که اگر فردا واقعاً حمله ای نظامی از جانب قدرت های خارجی به ایران صورت بگیرد ، آنوقت این رژیم با مخالفان خود چه خواهد کرد ؟

منبع:پژواک ایران