فهم این مطلب دشوار نیست که دانسته شود  رژیم وحشی و افسار گسیخته جمهوری اسلامی ، فقط  در پرتو وحدت ملی و همدلی تمام اقشار و طبقات و اقوام وادیان تحت ستم  و مبارزه مشترک و سرتاسری  تمام نهاد ها واحزاب و گروهها و شخصیت های اجتماعی و سیاسی و فرهنگی و هنری ، از اریکه قدرت به زیر کشیده خواهد . همچنین نیازی به تخصص در دانش سیاسی  و علم جامعه شناسی نیست که فهمیده شود ،  زمانی که سرکوب  و اعدام وشکنجه و ایجاد فضای رعب و وحشت ، به محوراصلی سیاست جمهوری اسلامی تبدیل شده است و هرصدای مخالفی را درداخل کشور در نطفه خفه می سازند، وظیفه تمامی  نیروهای سیاسی و حقوق بشری در خارج از کشوربرای جلب توجه افکارعمومی جهان در مورد جنایات فاشیسم حاکم برایران و رساندن فریاد حق طلبانه مردم ایران و ندای مظلومیت زندانیان سیاسی  به گوش جهانیان ، دوچندان می گردد .

و هرکس که درس کلاس اول سیاست را خوانده باشد می داند که پراکنده کاری ، خرده کاری ، فرقه گرائی  و در مجموع  تفرقه و تششت در صفوف نیروهای مخالف رژیم جمهوری اسلامی ، یعنی همین وضعیت موجودی که 30 سال است شاهد و ناظر آن می باشیم ، می تواند در خدمت  استمرار و بقای رژیم ضدبشرجمهوری اسلامی باشد .  پس چگونه است که احزاب و گروههای سیاسی و نهادها  و فعالان حقوق بشری خارج از کشور که بعضاً نسخه ی حّل تمام معضلات سیاسی و اجتماعی و اقتصادی  جهان را درجیب خود  دارند ! از درک این بدیهیات دنیای سیاست ورزی و جامعه شناختی عاجز اند ؟! چگونه است که تمام گروهها و کسانی که  مدعی مبارزه با رژیم جمهوری اسلامی اند ، در پیله هائی که به دور خویش تنیده اند خود رامحبوس  و منزوی ساخته اند  و آنچنان به خرده کاری های خود عادت کرده اند که حتی خیزش های رعد آسا و ملیونی مردم ایران در رویاروئی با حکومت اسلامی که دنیا را به لرزه درآورد و جهانیان را به تحسین ازمردم آگاه و سلحشور ایران واداشت ، نتوانست پوسته ی سخت فرقه گرائی و خود مرکز بینی گروههای سیاسی و حقوق بشری  خارج از کشور را بشکند و آنان را درحول اقدام مشترکی علیه جنایات جمهوری اسلامی  متحد سازد؟  و چگونه است که در برابر موج اعدام ها و شکنجه ها و تجاوزها و صدور احکام جابرانه دادگاههای شقاوت اسلامی ، پس از 30 سال هنوز سقف مبارزات اپوزیسیون خارج از کشور از صدور اطلاعیه ها و تهیه طومارهای امضای پراکنده  فرا تر نرفته است ؟ تازه در صدور همین اطلاعیه ها  و طومارهای  امضاء نیز سیاست گزینشی و تبعیض  و خودی وناخودی حاکم است یعنی هر گروه و دسته ای متناسب با باورها و "مقدسّات" خود ممکن است از یک زندانی سیاسی  دفاع و نسبت به سایر زندانیان بی تفاوت  بمانند .

وجود بیش از 50 حزب و جبهه و سازمان وگروه سیاسی (بدون احتساب صدها سازمان و انجمن  و کانون و گروه حقوق بشری ) در خارج از کشور که همگی خود را مخالف حکومت تبهکار اسلامی می دانند  و صف طویلی از مدعیان رهبری  ، ریاست جمهوری ، شاه زادگی  ، وزارت و وکالت  ، و اطاق های فکرجنبش و دهها فرستنده رادیو وتلویزیون و صدها روزنامه و مجله و سایت اینترنتی  و غیره وغیره  همه حکایت از چرخه بزرگی از تکرار و خرده کاری و خود مرکزبینی وفرقه گرائی  تمامی دست اندر کاران این چرخه بزرگ  تکرار دارد و سمفونی بزرگی را نمایش می دهد که هیچ سازش هماهنگ نیست . و جالب  این است که صحنه گردانان این چرخه تکرار و سمفونی ناهماهنگ ، آنچنان شیفته ی خرده کاری ها و فرقه گرائی های خود و دیگران شده اند که این امر را نه تنها نشانه ی  ضعف اپوزیسیون خارج از کشور نمی دانند بلکه  آنرا نشانه ی بلوغ و رشد اندیشه دمکراسی خواهی این اپوزیسیون ارزیابی می کنند !! و جالب تر این است که  خودشیفتگان فرقه گرا  برای توجیه  خرده کاری ها و دوباره کاری های خویش  فوراً شاهدی را هم از گذشته به عاریت می گیرند و شعار"همه باهم" که خمینی شیاد آنرا در جریان انقلاب 57 مطرح ساخت  به ُرخ می کشند و پایه استدلال خود را براین قرار می دهند که گویا  جمهوری اسلامی  محصول و زائیده شعار"همه با هم" است ! و بعد هم به این جمعبندی غلط  می رسند که گویا برای جبران خطای گذشته ، بهتر این است که تا می توانیم از شعار"همه باهم"  دوری جوئیم  و به  پورالیسم وتکثر گرائی (بخوانید خرده کاری  و فرقه بازی) روی آوریم ! غافل از آنکه اتفاقاً سیاست "همه با هم" برای پیش بردن یک پروژه سیاسی و اجتماعی و دستیابی به هدفی مشترک  در ذات خویش  نه تنها سیاست نادرستی نیست  بلکه ضرورت مرحله ای هر جنبش اجتماعی است .  اما آنچه که نادرست  بوده  و درجریان  انقلاب 57  اتفاق افتاده است  سقوط آزاد اکثر احزاب و گروهها وشخصیت های سیاسی و فرهنگی وهنری جامعه آن روز ایران ، بزیر چتر رهبری آخوندی یاغی  برای بنیان گذاری حکومتی مجعول بود  ،  نه "همه باهم" برای  تأسیس حکومتی ملی و دمکراتیک و متناسب با یک جامعه مدنی و پیشرفته در قرن بیستم .  و طنز تاریخ این است که همین کسانی که امروزه برخرده کاری ها و فرقه گرائی های خود نقاب "پولاریسم" و "تکثرگرائی" می زنند و این درد مزمن اپوزیسیون خارج از کشور را  تئوریزه می کنند  از بقایای همان جریان هائی  هستند که  در بزنگاه تاریخی بهمن 57 ، در زیر پرچم رهبری خمینی صف آرائی کردند  و در وصف رهبری او و امامت  اش شعرها و ترانه ها سرودند و تا زمانی  که حلقه ی دار"امام ضدامپریالیست" بر گردن شان محکم نشد و یا از گردونه قدرت راننده نشدند ندانستند که  آتش بیار معرکه ی چه هیولای ضدبشر و  آدمی خواری  بوده اند و کشور ومردم ایران را به چه ورطه هولناکی سوق داده اند .

تأسف باراست که گفته شود احزاب و گروهها و شخصیت های سیاسی و اجتماعی  وفرهنگی وهنری  ایران ، در طول 50 سال گذشته فقط در یک مورد به وحدت نطر و اتحاد عمل رسیده اند و آن مورد ، اتحاد در پذیرش رهبری  خمینی در جریان انقلاب 57 بوده است . و اینک کسی نیست که از این خانم ها و آقایانی که دربقدرت رساندن خمینی و تحکیم حکومت اسلامی در میهن بخت برگشته ما نقش داشته اند و امروزه به هر دلیلی در صف اپوزیسیون جمهوری اسلامی قرار گرفته اند سئوال کند که چطور در آن زمان می توانستید  تمام اختلافات سیاسی و ایدئولويیک خود را کنار بگذارید و برای برانداختن رژیمی که با وجود دیکتاتوری اش لااقل به پاره از آداب و قوانین جامعه مدنی و قوانین بین المللی  پای بند بود و میزان جنایات وتبهکاری ها و فسادش یک هزارم  حکومت اسلامی نبود متحد شوید اما  امروز که کشور و ملت ایران بواسطه سیاست های خانمان برانداز داخلی و خارجی جمهوری اسلامی در آستانه نابودی قرار گرفته است ، امروز که فساد و تباهی تا مغز استخوان جامعه بیمار و درمانده ایران رسوخ کرده است  و امروز که مردم این سرزمین در سایه چوبه های دار و شکنجه  و زندان زندگی  می کنند  ، اپوزیسیون خارج از کشور که در رفاه و آسایش و بدور از خطر زندان و شکنجه و اعدام زندگی می کنند ، حداقل نمی توانند  بر روی خواسته های مرحله ای به اقدام مشترکی علیه جمهوری اسلامی  دست بزنند؟ برای مثال آیا مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی(همه زندانیان سیاسی و نه فقط بعضی از آنان) و قطع شکنجه و و اعدام و سنگسار نمی تواند به خواسته ی مشترک مجموعه اپوزیسیون خارج از کشور تبدیل گردد و براین اساس کارزاری جهانی علیه حکومت خون و دروغ براه اندخته شود ؟

 انشعاب های پی درپی در احزاب  و گروههای سیاسی  و  تجزیه آنها به  گروهها  و محافل پراکنده و گاهی متخاصم  و نیز تلاش های نافرجام برای متحد ساختن این اپوزیسیون بسیار ناهمگون در طی 30 سال گذشته ، این واقعیت را به اثبات رسانده است که متحد ساختن این لشکر شکست خورده و هزار تکه امری محال و غیرممکن و تلاش مجدد در این زمینه فقط اتلاف وقت است ولی این بدین معنی نیست که این اپوزیسیون هزار تکه و گروههای پراکنده و خرده کار نتوانند در مورد مسئله ای مانند دفاع از زندانیان سیاسی و مبارزه با شکنجه و اعدام و سنگسار به یکدیگر نزدیک شوند و دست همکاری به هم دهند چرا که صابون شقاوت وشکنجه و اعدام جمهوری اسلامی به تن همه ی احزاب و گروههای سیاسی ایران خورده است و همگی آنان از دالان خون وجنون این حکومت تبهکار گذشته اند . بنابراین اگر قرار است اپوزیسیون خارج از کشور در نقطه ای به یک اقدام مشترک دست بزنند این نقطه می تواند دفاع از زندانیان سیاسی و مبارزه با شکنجه واعدام و سنگسار باشد که این روزها شدت بیشتری یافته است .  دامن زدن به مباحث انحرافی و بی نتیجه ای که به مرحله اجرا در آوردن آنها  نه در توان و نه در صلاحیت اپوزیسیون خارج از کشور است حاصلی جز ایجاد تقرفه بیشتر در میان صفوف مخالفان جمهوری اسلامی و طرفداران آزادی وعدالت اجتماعی دربرنخواهد داشت . اگر کسانی نتوانند در باره موضوع ساده و درعین حال حیاتی مانند دفاع ازجان زندانیان سیاسی و مبارزه برای قطع شکنجه و اعدام وسنگسار با یکدیگر در ظرف مشترکی همکاری نمایند مطمئن باشید که اقداماتی ازقبیل تلاش برای ایجاد "آلترناتیو حکومت اسلامی" و تشکیل "دولت موقت" در خارج از کشور وغیره و غیره که هر ازچندی دوباره و صدباره از جانب برخی از شخصیت ها و محافل مطرح می گردد ، بیشتر به یک شوخی  و یک شعار بی محتوا شباهت دارد تا ارائه یک طرح واقع بینانه و متناسب با وضعیت موجود اپوزیسیون خارج از کشور.
نتیجه و حاصل کلام :
برخلاف سالهای 60  ، برنامه تواب سازی رژیم جمهوری اسلامی این بار با شکست کامل مواجه گردیده است ، نه کشتارهای خیابانی ، نه آدم کشی ها و تجاوزها در کهریزک ها ، نه اعتراف گیری ها به ضرب شکنجه و نه نمایش های تلویزیونی ، هیچکدام نتوانسته اند که سکوت قبرستان که جهموری اسلامی در پی برقراری آن است بر جامعه جوشان و تحّول خواه ایران برقرار سازد اما جانیان حاکم هنوز از شکست سیاست سرکوب وشکنجه و اعدام  برای خاموش کردن مردم درس نگرفته اند و همچنان براین سیاست شکست خورده پافشاری می نمایند . موج جدید اعدام ها ، صدور احکام سنگین با اتهامات واهی برای هنرمندان ، وکلا ، دانشجویان ، کارگران  و کلیه ی فعالان جنبش مدنی ایران و اعمال فشارهای مضاعف  برزندانیان سیاسی ، همگی نشانه اصرار قاتلان و متجاوزان برسیاست شکست خورده رعب و وحشت می باشد . وظیفه مبرم و عاجل تمام نیروهای اپوزیسیون خارج از کشور است  که با تمام نیرو در مقابل این موج جدید جنایت جمهوری اسلامی  متحد شوند ، باید کاری متفاوت از آنچه که تا کنون و طی سی سال گذشته انجام میشده است انجام داد. به پیام هائی که زنان و مردان زندانی و شکنجه شده ، از پشت دیوارهای بلند اوین و گوهردشت به خارج اززندان می فرستند نگاه کنید و ببینید که این شیران در قفس چگونه و با چه جرأت  و شهامتی برای کشاندن خامنه و حکومت فاسدش به پای میز محاکمه ، ادعانامه تنظیم می کنند و شکنجه های مضاعف را برجان می خرند . فراموش نکنیم که زندان ها و شکنجه گاههای جمهوری اسلامی امروزه به سنگری از مقاومت جنبش در مقابل جانیان جمهوری اسلامی  تبدیل شده است .

شایسته است  که مبارزه برای آزادی زندانیان سیاسی و شکستن ساطور قصابی جمهوری اسلام  در سرلوحه اقدامات اپوزیسیون خارج از کشور قرار گیرد . به لیست اعدامی ها ، شکنجه شده گان و زندانیان سیاسی  جمهوری اسلامی  نگاه کنید : زن ، مرد ، کودک ، بلوچ ، کرد ، ترک ، عرب ، ترکمن ، شیعه ، سنی ، درویش ، بهائی ، مسیحی ، کلیمی ، بی دین ، با دین ،  دگر اندیش ، دگرباش ، دانشجو ، کارگر ، معلم  و استاد دانشگاه ، هنرمند ، وکیل مدافع ، کشاورز،  پیشه ور، اصلاح طلب ،  کمونیست ، سوسیالیست ،  دمکرات ، سکولار، ملی  ، ملی-مذهبی ، مشروطه خواه ، سلطنت طلب ، و غیره وغیره .  این لیست بلند بیانگر این نیست که دندانهای خون آشام جمهوری اسلامی بر گردن تمامی آحاد ملت ایران با هر گرایش فکری و از هر قشر و طبقه ای  فرو رفته است  و در پرتو حکومت خون وجنون ولایت فقیه ،  هیچکس از زندان و شکنجه و اعدام  وتجاوز بی بهره  نمانده است . تنها جائی که تبعیض درکار جمهوری اسلامی  نیست حذف مخالفان و آزار و شکنجه واعدام آنان است .
پس اگر زندانیان سیاسی ، اعدامی ها و شکنجه شدگان را چنین طیف وسیعی ار ملت ایران تشکیل می دهند آیا ضروت ندارد که تمامی مدافعان این آسیب دیدگان برای بازداشتن حکومت اسلامی از جنایت بیشتر دست به اقدام مشترکی بزنند؟ وخام خیالی نیست که پنداشته شود جانورخون آشام  جمهوری اسلامی ،  با صدور چند اطلاعیه ای پراکنده  و طومار امضا ، دست از شکنجه و اعدام زندانیان سیاسی برخواهد داشت ؟

چندی پیش مجمع عمومی سازمان ملل متحد برای هشتمین سال متوالی با اکثریت آراء نقض حقوق بشر را در ایران محکوم کرد ، شورای امنیت این سازمان نیز در ارتباط با  فعالیت های مشکوک اتمی جمهوری اسلامی برای چهارمین بار این رژیم را محکوم نمود .  حتماً بخاطر دارید که احمدی نژاد رئیس جمهور منتخب خامنه ای  درجواب صدور این قطعنامه ها چه گفت : « آنقدر قطعنامه صادر کنید که قطعنامه دانتان پاره شود» !

وقتی رژیمی با جامعه جهانی  چنین سخن می گوید آیا می توان انتظار داشت که این رژیم  با صدور چند  پیام  و اطلاعیه وطومارامضای مجزا آنهم از جانب اپوزیسیونی که از نظر جمهوری اسلامی  خود "مجرم" است و هرگاه دستش به هرکدام از آنان برسد با زندان و شکنجه و اعدام از آنان پذیرائی خواهد کرد ،  تن به عقب نشینی دهد ؟!
نیروی عظیمی برای مقابله با سیاست سرکوب و شکنجه و اعدام جمهوری اسلامی در خارج از کشور وجود دارد که اگر این نیرو فقط برای این منظور ، می گویم فقط برای این منظور و بر روی این منظور یعنی دفاع از زندانیان سیاسی و قطع شکنجه و اعدام های جمهوری اسلامی  نه چیزی بیشتر از آن ، تأکید می گذارم چون تنها فراخوانی که  می تواند اپوزیسیون هزار دسته ایرانیان خارج از کشور را به گرد خود جمع نماید همین است . در این فراخوان است که گروههای معتقد  به خودی و غیر خودی  و عوامل جمهوری اسلامی که 30 سال بر روی ایجاد تقرقه در میان ایرانیان خارج از کشور سرمایه گذاری کرده اند  شناخته خواهند شد . آری اگر چنین اقدام مشترکی در میان اپوزیسیون خارج از کشور شکل بگیرد و برای آن ستاد مشترکی از نمایندگان تمامی نهادهای حقوق بشری و احزاب و گروههای سیاسی بوجود آید آنگاه خواهید دید که چگونه سقف مبارزه  اپوزیسیون خارج از کشور از صدور اطلاعیه ها و طومارهای پراکنده در محکوم کردن اعدام وشکنجه و یا تقاضای آزادی این یا آن زندانی سیاسی را کردن  فراتر خواهد رفت . فقط چنین ستادی است که قادر خواهد بود کارزاری جهانی را برای آزادی زندانیان سیاسی ایران و قطع شکنجه و اعدام  و سنگسار سامان دهد ، اگر چنین امری تحقق بپذیرد  آنگاه خواهیم دید که سازمان ملل متحد و کشورهائی که مدعی دفاع از حقوق بشر اند مجبور خواهند شد که به گونه ای دیگر با حکومت فاشیستی جمهوری اسلامی برخورد نمایند و  همچنین این امر  سرآغازی خواهد بود برای گشودن پرونده ی 30 سال جنایت سیستماتیک جمهوری اسلامی . پرونده ای با نام " جنایت علیه بشریت ".
حال باید منتظر ماند و دید که آیا  اپوزیسیون خارج از کشور قادر است که به ندای زندانیان سیاسی ایران و همه نیک اندیشانی که اندیشه ای بجز خیر و صلاح ایران و ایرانی در سر ندارند پاسخ مثبت دهد و  حداقل در این مورد مشخص  ، ازلاک فرقه گرائی بیرون آید یا خیر ؟
25 دی ماه 1389
15 ژانویه 2011

منبع:پژواک ایران