ارمغان سرخ
مرتضی رضوان
« برای بنگت که شبی مرا به ستاره ی خویش دعوت کرد .
من از ستاره او دیدم که زمین چقدر کوچک است و وطن چقدر تنگ .»
های های!
های های!
چنین از خاک خویشتن به ما فخر مفروشید
که« منً»
به سر زمین شما
نه به اتفاق زاده شدن که به افتخار انتخاب آمده ام
در آن زمان که شما در تنگنای وطن سرود می خواندید
من بادوشیزه وطن
در راز سبز ترین جنگل زمین همخوابه شد م
او اکنون از من بارور است
و ...
ما میدانیم
فرزند ما در اولین بامداد طلوع بلوغ خویشتن
بر بلند ترین کوه زمین تکیه میکند
و با سفینه ای از نور
به سیاره ای از آب فیروزه می رود
و...
درآنجا
بوته ی سرخی
به یا د تمامی دردهای زمین خواهد کاشت
و...
اولین غنجه آنرا
به جنازه ای که توانست
پهنه ای
به وسعت متر مربعی
و...
عمقی بی نهایت از سرزمین شما را فاتح شود
هدیه خواهد کرد.
من میدانم !
ارمغان سرخ او
بر مزار من وقتی شکفته می شود
به رنگ آسمان وفیروزه است .
منبع:پژواک ایران