شارل فولار (سندیکاهای Charles Foulard ) کارگری53 ساله است که در شرکت عظیم نفت فرانسه توتال(TOTAL ) کار می کند (شرکت توتال با سود خالص 15 میلیارد یورو درسال، زبان زد عام و خاص می باشد). شارل فولار، دبیر مسوول شاخه ی  F N I C – C G T  (فدراسیون شیمی) است که بخش صنایع نفت نیز شامل آن می شود. خط مشی رادیکال وی با خط مشی و گرایش رفرمیستی برنار تیبو(  Bernard Thibault  ) رهبر فعلی  C G T ناهمخوان است.  وی با هیکلی تنومند، گرایش چپ رادیکال و بیانی بی واهمه نه تنها دولتمردان فرانسه بلکه حتی بعضی از کارگران دیگرفرانسه را به عکس العمل و زبانی انتقادی واداشته است.  یکی از نمایندگان سندیکاهای شرکت کننده در اعتصابات اخیر پالایشگاه های فرانسه در مورد  وی می گوید: " برای شارلی - رفقایش او را شارلی صدا می زنند – مبارزه هدف است حتی اگرسر کارگران به سنگ بخورد."  شارل فولار، اهل معامله نیست و رک و راست حرف اش را می زند. بهمین جهت  برای رؤسای توتال، وی دشمنی اصلی محسوب می شود . از ابتدای اعتراضات میلیونی مردم فرانسه علیه قانون بازنشستگی، عملیات محاصره و متوقف کردن پالایشگاه های تصفیه و صدور نفت فرانسه به عهده وی بوده است. برای او عمل فلج کردن صنعت نفت فرانسه " از هم اکنون یک پیروزی بزرگ است".

شارلی می گوید: " از مه 1968 تاکنون چنین اعتصاباتی هرگز دیده نشده است". وی  روز ها و شب ها ، د رسرما و زیر فشار پلیس فرانسه با خواندن سرود انترناسیونال همراه  با دیگر کارگران، درِ ورودی پالایشگاه "گران پویی" (Grand – puits ) را مسدود کرده ا ند.

شارل فولار معتقد است که جنبش اجتماعی اخیر جنبشی سیاسی است. او می گوید: " زمان آن فرا رسیده است که با تداوم مبارزه علیه قانون جدید بازنشستگی به جنبش اخیر سرعت بیشتری ببخشیم ". در هفته ی گذشته زمانی که فرماندار منطقه پالایشگاه دُنژ(  Donges ) رسما" دستور داد که تعدادی کارگر باید اجبارا" به کار پرداخته و گرنه همچون قوانین اضطراری زمان جنگ، 5 سال حبس منتظر آنهاست( قانون  réquisitionner  )، فریادِ کارگران در سراسر فرانسه، خواب از چشمان کسانی که به دموکراسی فرانسه توهم داشتند ، پراند. حتی دادگاه فرانسه روز بعد به نفع کارگران رأی داد و عمل فرمانداری را غیر قانونی و مخالف حق اعتصاب آنها ارزیابی کرد. در این روز کارگران صنعت نفت فرانسه با عملی سمبولیک با انداختن تابوتی در آتش بنام روز مرگ دموکراسی و حق اعتصاب و زیر پا گذاشتن قانون اساسی فرانسه به جهانیان اعلام کردند که دولت سرمایه داری هرگاه خود را در معرض خطر احساس کند،  حتی به قانون اساسی وتصمیمات قضائی نیز اعتنائی نمی کند. شارل فولار از مردان فولادین طبقه ی کارگر فرانسه در برابر دوربین های تلویزیون گفت: "این عمل دولت فرانسه la réquisition   نیست بلکه la rafle   است " یعنی همان دستگیری جمعی غیر نظامی ها وبه کار اجباری جمعی واداشتن انها که دولت فاشیست هیتلرمبتکر و مجری آن بود.

مبارزات طبقات در سالهای 1848,1850 ، کمون پاریس در سال 1871، جبهه خلق (Le front populaire ) در سالهای قبل ار جنگ جهانی دوم، رویدادهای مه 1968، جنبش اجتماعی 1995 و اعتصابات و تظاهرات ده سال اخیر در فرانسه حاکی از وجود و حتی تشدید مبارزات طبقات در فرانسه است. سرنوشت جنبش دوهفته ی اخیر فرانسه، با شکست یا پیروزی آن، به وضوح یادآور این واقعیت است که در عرصه ی اجتماعی و سیاسی هنوز طبقه کارگر، رهبر مبارزات طبقات اجتماعی است و نقش تعیین کننده ی آن در جنبش های اجتماعی غیر قابل اغماض است. تغییرات کمی و کیفی طبقه کارگر به اشکال متنوع دولت های سرمایه داری و میزان رشد و یا عقب ماندگی دمکراسی های منتج از آن، واقعیت تقابل و تضاد دنیای کار و دنیای سرمایه را خنثی نکرده است.

 آری هم چنان حق با مارکس است.

25 اکتبر 2010

منبع:پژواک ایران