نظام سرمایه داری جمهوری اسلامی و اعدامها!
به مناسبت ۱۰ اکتبر روز جهانی مبارزه علیه اعدام 

سحر صبا

"از مهر سال گذشته تا امسال دست کم ۲۴۲ نفر در ایران اعدام شده اند. طبق گزارش سازمان عفو بین الملل، در حالیکه جمهوری اسلامی یکی از کشورهایی است که بالاترین آمار اعدام را در سال ۲۰۱۹  به خود اختصاص داده است. به استثنای چین، که بالاترین اعدامها را بخود اختصاص داده است، اجرای حکم  در ۴ کشور دیگرجهان صورت گرفته اند: ایران (دست کم ۲۴۲)، عربستان سعودی (۱۴۹)، ویتنام (بیش از ۸۵)، عراق (دست کم ۵۲)."
 
سرکوب و تهاجم علیه فعالین کارگری، و معلمان، پرستاران، نویسندگان و انسانهای آزادیخواه در مبارزه برای حق و حقوق اولیه خود از طرف حاکمیت سرمایه بطور سیستماتیک سازمان داده شده است. دستگیریها تنها به فعالین کارگری ختم نشده بلکه دهها فعال جنبشهای اجتماعی دیگر و انسانهای معترض به سطح معیشت روزانه اشان را هم در بر میگیرد.
با گذشت بیش از چهار دهه تحت حاکمیت استثمار و سرکوب سرمایه، با عمیقتر شدن فاصله طبقاتی بین دارا و ندار، هر روزه تعدادی بیشتری از کارگران و توده های مردم  به کام  فقر و فلاکت سوق داده میشوند. کارگرانی که با دستمزدهای چند برابر زیر خط فقر و یا بیکار سازیهای وسیع دست و پنجه نرم می کنند، زنانی که شدیدترین بی حقوقی ها و ستم مضاعف تحت حاکمیت این حکومت را با پوست و استخوان خود احساس میکنند، جوانانی که ابتدایی ترین حقوق انسانی از آنان سلب شده است و قربانیان اصلی معضلات اجتماعی همانند، بیکاری، اعتیاد هستند. تجارت دختران جوان و فحشاء و خشونت های گوناگون که در نهایت بازتاب آن به سرکوب و زندان و محرومیت ختم میشود. همه اینها از معضلات واقعی جامعه ایران است که میلیونها انسان با آن دست بگریبانند.
تورم و گرانی سر سام آور فقر و تیره روزی، بی خانمانی، فقدان ابتدایی ترین حقوق و آزادی ها، بی عدالتی، بیکاری و اختناق و سرکوب، عرصه زندگی را بر توده های زحمتکش هر روز تنگتر نموده و سبب شده اعتیاد و فساد هر روز از طبقه امان قربانی بگیرد و بطور ناخواسته آنها را بسوی یک زندگی مرگبار و غیر انسانی سوق دهد، طبق آمارهای اخیر اعتیاد و فحشاء در بین توده های کارگر و زحمتکش درصد بالایی را رقم میزند و رو به فزونی است. 
ایران جزء یکی از بزرگ‌ ترین کشورهای مصرف کننده مواد مخدر در جهان میباشد، تعداد زیادی از افرادی که مبادرت به خرید و فروش این مواد می‌کنند بازداشت، زندانی و در مواردی هم که ارقام آن کم نیست، با مجازات اعدام روبرو می‌شوند. در این میان سپاه پاسداران علاوه بر اینکه بزرگترین ارگان سرکوبگر و حامی حکومت سرمایه اند، یکی از عاملین اصلی دست اندر کار و توزیع کننده مواد هم میباشد ، با به جیب زدن سرمایه های کلان، هیچوقت هم مورد تعقیب و پیگرد قانونی قرار نمی گیرد.
بورژوازی ایران که پایه های حکومت خود را بر استثمار و ظلم و ستم و آدمکشی بنیان نهاده است، در این رابطه هم برای زهره چشم گرفتن از توده های زحمتکش که به دام این اعتیاد و خرید و فروش آن افتاده اند، از بانیان اصلی باندهای مواد مخدر که در راس ارگانهای حکومت و دولت قرار دارند چشم پوشیده؛ و با اعدام هر روزه افراد بیگناهی بر این جنایت بشری سرپوش می گذارد.  شمار قربانیان این اعدامهای تحمیلی شامل افرادی هستند که یا در دام مواد مخدرافتاده ند، یا مرتکب خشونت و قتل شده اند، یا مبارزین و آزادیخواهانی هستند که بر علیه نظام سرمایه داری جمهوری اسلامی به پا می خیزند. همگی این افراد در واقع قربانیان  این نظام و سیستم نابرابر هستند که هر روز این فجایع را تولید و باز تولید می کند. در اصل هیچکدام از این انسانها مجرم نیستند و مجرم اصلی حکومتی است که آگاهانه و برای سود آوری هر چه بیشتر با ایجاد فقر و فلاکت این شرایط را به انسانهای زحمتکش تحمیل نموده است و با نامیدن مجرم، جانی و جنایتکار آنها را روانه مسلخگاه مرگ می نماید. 
رقم اعدامهای به جرم مواد مخدر، یا مرتکبین به قتل، که محکوم به قصاص میشوند، نسبت به آمار چند سال گذشته چندین برابر شده است. همواره برخی از موارد اعدامهای کیفری که به دلایل نامشخصی صورت می‌گیرد را همچنین باید به این آمار اضافه نمود. اعدام کودکان و نوجوانان از جمله دیگر ویژگی‌های مجازات مرگ در ایران است. برخی از اعدامها  نوجوانان زیر ۱۸ سال را در بر میگیرد.
تورم ، گرانی، فقر و فلاکت روز افزون زمینه را برای هر نوع ناهنجارهایهای اجتماعی از جمله: اعتیاد، فحشاء، سرقت و خشونت هموار ساخته، این شرایط  با تاثیر مستقیم بر زندگی  توده های کارگر و زحمتکش، اولین قربانیان را هم از آنها می گیرد. کارگران و افراد زحمتکش که تداوم زندگیشان بسته به فروش نیروی کارشان می باشد زمانیکه بیکار شده و یا با چندین ماه حقوقهای معوقه روبرو میشوند، از آنجائیکه از بیمه بیکاری هم محروم هستند، برای بقاء و زنده ماندن خود و خانواده اشان ناخواسته  به دام این باندهای فساد که خود حکومت سرمایه برای آنها گسترده است می افتند. بقیه کارگران و افراد زحمتکشی که شاغل هستند به دلیل تورم و گرانی سرسام آور و دستمزدهاى چند برابر زیر خط فقر، با شرایط چندان بهتری از آنهائیکه بیکار هستند روبرو نیستند. در شرایطی که اکثریت جامعه با فقر و فلاکت رودروند، زمینه مادی برای انواع و اقسام فساد و رانده شدن اقشار تهیدست و زحمتکش به منجلاب اعتیاد، فحشاء، سرقت و کودکان خیابانی، تجاوز و خشونت مهیا است. از طرف دیگر در کشوری نظیر ایران، که ساختار سياسى حکومت اسلامی توام با دیکتاتوری عریان است، قربانیان این وضعیت فلاکتبار اجتماعی مرتکب جرائم کوچک و بزرگ که ناخواسته برآنها تحمیل شده است به شدیدترین شکل از جمله زندان و اعدام محکوم میشوند.  البته همانطور که اشاره شد، افرادی را که جنایتکاران جمهوری اسلامی به عنوان مجرم به پای جوخه های اعدام میفرستند فقط شامل افراد گرفتار در دام اعتیاد، فحشاء و سرقت، یا مرتکبین به قتل نیستند، بلکه شامل مبارزین و آزادیخواهانی هم هستند که بر علیه نظام سرمایه داری اسلامی به مبارزه برخاسته اند. در خیزش ابانماه ماه ۹۸ رژیم وحشیانه عده ایی را دستگیر کرده، که بسیاری از آنها هنوز در اسارت بسر میبرند. ۳ نفر از دستگیرشدکان نوید افکاری، مصطفی صالحی و مختاری به فجیع ترین شکل شکنجه و به پای چوبه دار فرستاده شدند. هنوز تعدادی هم در لیست اعدام جنایتکاران جمهوری اسلامی هستند.  
از جمهوری اسلامی که بیش از چهل سال است با زور و سرکوب، استبداد و سر نیزه حکومت نموده، نمی توان انتظار عدالتخواهی را داشت. سیستم مجازات رایج جمهوری اسلامی که سیستمی بشدت داعشی و آغشته به روح خشن طبقاتی است، موجودیت و تثبیت خود را در سرکوب و زندان و شکنجه و اعدام جستجو نموده و متوحشانه به این بربریسم طبقاتی ادامه میدهد.
آنچه مسلم است، جرم و مجازات و فساد در هر جامعه ایی ریشه در چگونگی‌ نظام و سیستم نابرابر آن جامعه را دارد. رژیم با به راه انداختن اعدام ها و بگیر و ببندها، می خواهد فضایی از رعب و وحشت را در جامعه علیه فعالین کارگری و سیاسی، و آزادیخواهان دیگر اقشار جامعه در سطح وسیعی به راه بیاندازد، در واقع این عمل شنیع دولت و ارگانهای سرکوبگرش بیانگر هراس و وحشت او در متن اوضاع سیاسی کنونی است. تا زمانیکه دولت و سران حکومتی در پاسخ به خواستها و مطالبات توده های کارگر و زحمتکش سر باز زنند، در تقابل با هر حرکت و اعتراض آزادیخواهانه ایی در دفاع از سطح معیشت و آزادیهای سیاسی، این اعدامها به قوت خود باقی خواهد ماند. امکان توقف یا کاهش اعدامها این جنایت سازمانیافته نظام فاشیستی سرمایه داری جمهوری اسلامی فقط به میزان سازمانیابی کارگران و توده های زحمتکش بجان آمده و حضور عینی  آنها در میدان مبارزه بستگی دارد. همانطوریکه کارگران نیشکر هفت تپه بدرستی در اعتراض به اعدامها، با دفاع از حق حیات انسانها، توقف فوری اعدامها را در دستور کار خود قرار داده اند.
مبارزه برعلیه اعدام تا حدود زیادی توجه توده های مردم را بخود جلب نموده و در جامعه نهادینه شده است. جنبش کارگری طی بیانیه هایی برعلیه اعدام  خواهان لغو احکام اعدام شده است. بیانیه‌ی صدها تن از خانواده‌های اعدام‌ شدگان در اعتراض به قتل عامهای سالهای ۱۳۶۰و ۱۳۶۷ و چهل و یک سال اعدام انقلابیون و آزادیخواهان، باعث شده بخشهایی از مردم ایران چه در خیابانها و چه در رسانه های اجتماعی، همواره مخالفت خود را با این قساوت و ددمنشی حکومت اعلام نموده و متحدانه در تلاش اند با رساندن صدای این جنایات به مجامع بین المللی خواهان لغو مجازات اعدامِ برای افراد دربند باشند.
در پی اعدامهایی که در ملاء عام صورت می گیرد؛ انعکاس آن در زندگی روزمره انسانهایی که شاهد این فجایع دلخراش هستند، با تاثیرات مخرب از جمله خودکشی همراه بوده است. اعدام را فقط نمیشود با " نه، گفتن به اعدام " نفی نمود. حکومتهای استثمارگر و دیکتاتور برای تثبیت و تدوام حکومت خود از اعدام بعنوان ابزار سرکوب و ارعاب، در تداوم بخشیدن به عمر ننگین خود استفاده می کنند. اعدام و نفی آن یک پدیده طبقاتی است. مجازات ابزاری است در دست حکومتهای مستبد که خود مولد و بوجود آورنده این جرایم هستند. اگر از دیدگاه مارکسیسم اعدام را بررسی نمائیم "مارکس معتقد بود جرم پدیده‌ای اجتماعی است و مجرم هم محصول جامعه‌ای است که در آن رشد کرده است. یکی از اهداف اصلی مجازات‌‌ها این است که جامعه از سرنوشت مجرمان درس ‌می‌گیرد. مارکس با اشاره به همین موضوع، یعنی آن‌ چه که کارکرد «اصلاحی» و «ارعابی» مجازات‌ها قلمداد می‌شود، این پرسش را مطرح می‌کند که: شما چه حقی دارید تا مرا با این هدف، یعنی "ارعاب دیگری" کیفر دهید؟ نظام سرمایه داری نوع و مقدار جرمی را که مورد مجازات قرار می دهد را خودش تولید می‌کند. یکی‌ از نقش های اصلی‌ حکومت این است که محکومیت را کنترل کند و برای آن مجازات برقرار کند. مجازات اعدام نهایی‌ترین ابزار خشونتی دولت است و عموماّ برای بدترین نوع جرم به کار می رود البته آن هم بر اساس تعریف خود دولت از این امر و نه الزاماً بر اساس میزان واقعی‌ آسیب رسانی آن جرایم. مارکس ظاهرا انتظار وقوع جرایم بسیار سنگین و خشن را در جوامع سرمایه داری دارد و مجازات مرگ را هم همچون ابزاری می داند برای برخورد حکومت سرمایه داری با آن."
همانطور که مارکس معتقد است "مجازات اعدام نهایی‌ترین ابزار خشونتی دولت است" واقعیت این است که اعدام بالاترین درجه از خشونت است که دولتهای حاکم بر توده های فرودست تحمیل می نمایند. مسئله اعدام و یا افراد متهم به اعدام ریشه در علل اجتماعی و ساختارهای آن را دارد، نه نتیجه بزهکاری و یا تخلف افراد. اعدام به عنوان یک ابزارخشونت در دست اکثریت دولتها بخصوص دولتهای دیکتاتوری تا زمانیکه ساختارهای اجتماعی نابرابر باقی هستند، بقوت خودش باقی است.
 
اشکال آشکارتر زور بر جامعه نشانی از قدرت سیاسی حاکمان در قدرت است که به ناهنجاریهای آشکار در جامعه دامن میزند. به عنوان مثال در ایران طبق قوانین بربریت مذهبی شهروندان جامعه باید رفتارشان تابعی از این قوانین باشد. می توان گفت این ساختارهای قدرت در جامعه است که بر ساختارهای سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در جامعه احاطه دارند. قدرت در جامعه است که ساختارهای فرهنگی را تحمیق می کند دسترسی علم برای یک بخشی را غیر ممکن می سازد بیسوادی را بویژه در میان طبقات فرودست جامعه گسترش می دهد. ساختارهای اقتصادی ای که بر مبنای استثمار و اجبار بر کارگران و قدرت و ثروت اندوزی سرمایه داران و دولتمردان قرار گرفته، شرایط و موقعیتی را ایجاد می کنند که به رفتار انسانها شکل میدهند. آنچه مسلم است، نابرابری علت جرم و خشونت در جامعه  است، نابرابری در قدرت سیاسی و بویژه نابرابری در منابع قدرت اقتصادی است که فرودستان را در ایجاد جرائم و تخلفات و اعتیاد ناگریز میسازد.
برای ما مارکسیستها بوضوح روشن است، تا زمانیکه ساختارهای اقتصادی سرمایه داری دگرگون نشده و یک اقتصاد مبتنی بر برابری بدون استثمار بر پایه تعاون و همکاری کلیه افراد جامعه ایجاد نشده اعدام به عنوان ابزارخشونت در دست دولتمردان عمل نموده و هر روز تولید و باز تولید شود. 
 
وجودی زنده و مجازات مرگ:
برای مارکس سوسیالیسم دولتی تنها یک مرحلهٔ انتقالی است برای رسیدن به کمونیسم، همانطور که سرمایه داری دوران انتقالی است به سوی سوسیالیسم. نگاه مارکس چنین بود که در مراحل بالاتر که یک جامعه‌ کمونیستی مستقل از حکومت (بی‌ حکومت) به وجود می آید(مارکس همواره برخوردی تمسخری با مقولهٔ دولت و حکومت دارد)، هیچ نیازی به مجازات اعدام نخواهد بود (به عنوان ابزاری در دست حکومت) زیرا که طبقات متضاد و "مُجرمیتِ بورژوازی" از بین خواهند رفت و انسانیت تبدیل به "موجودیتی زنده" خواهد شد (گونه ای زنده همچون سایر گونه ها). مارکس چنین در نظر می‌گیرد که انسانها فی نفسه خوب هستند (همچون روسو) و این جامعه است که آنان را فاسد می‌کند. حتی اگر بپذیریم که انسانها به سادگی‌ محصول تجربیاتشان هستند (همچون لاک)، یک جامعه فاسد میتواند همچنان بسیاری از آنها را فاسد کند. یک پرسش
جالب این است: چه چیزی در مورد این "موجودیت زنده" وجود دارد که مجازات مرگ را غیر لازم می داند؟ مارکس مفهوم "موجودیت زنده" را پروارنده و از اصل، آن را از فیلسوف آلمانی لودویگ فویرباخ برگرفته که در کتاب "اّرواحِ مّسیحیت" نوشته است که چیزی که انسان را از حیوان متمایز می‌کند تنها آگاهی‌ وی نیست بلکه نوعی خاص از آگاهی‌ است. این "آگاهی‌ انسانی‌" تنها آگاهی‌ یک فرد به عنوان یک فرد نیست، بلکه همچنین آگاهی‌ یک فرد است به عنوان عضوی از گروه انسانی‌ دارای روح انسانی‌ و این روح انسانی‌ در همهٔ انسانها به شکلی‌ مشابه وجود دارد.
(بوتومور ۱۹۶۳ صفحه ۱۳، شماره ۲) مارکس به فرموله بندی اولیه فویرباخ باوری جدید را اضافه می‌کند که انسانها موجودات زنده ای هستند که تنها در صورتی‌ بر اساس واقعیات، حقایق و درستی‌ رفتار کرده و دست به عمل می زنند که بر اساس طبیعتشان بتوانند عمداً و آگاهانه به عنوان "موجودیت زنده" یا "جمعیت زنده" زندگی‌ کنند. (بوتومور ۱۹۶۳ صفحه ۱۳، شماره ۲) در مقاله اش "بر روی مسالهٔ یهود"، مارکس می نویسد که در جوامع سرمایه داری انسانها بسیار دور از "موجودیتهای زنده" هستند. در جوامع سرمایه داری، انسانها خود محور، جدا از جامعه، رها شده در درون خود، کاملا در بر گرفته شده با منافع شخصیشان, و تنها بر اساس آرزوهای شخصیشان عمل میکنند. (بتمر ۱۹۶۳، صفحه ۲۶) تنها ارتباط بین انسانها در جوامع سرمایه داری بر اساس یک نیاز طبیعی‌، نیاز و منافع شخصی‌، به رخ کشیدن دارایی هایشان و خودخواهی هایشان است. (بوتومور ۱۹۶۳، صفحه ۲۶) در "دست نوشته‌های اقتصادی و فلسفی‌", مارکس در مورد مدل کار از خود بیگا نگی (در جوامع سرمایه داری) می نویسد. در اینجاست که مارکس توضیح می دهد که کار از خود بیگانگی‌ طبیعت و انسانها را نسبت به هم بیگانه می‌کند؛ انسانها را از خودشان بیگانه می‌کند؛ از کارکرد فعالشان بیگانه می‌کند؛ حتی از فعالیتهای زندگیشان، و در این وضعیت انسانها را از یکدیگر نیز بیگانه و جدا می‌کند، همینطور از موجودیتشان. (بوتومور ۱۹۶۳، صفحه ۱۲۷) برای مارکس، کار از خود بیگانه کننده به کاری با ویژگیهای زیر اطلاق می شود:
۱- "جنبه خارجی‌ (از بیرون) برای کارگر دارد، اصلا بخشی از طبیعت ‌او نیست و در نتیجه فرد از کارش لذتی نبرده اما خود را نادیده می‌گیرد؛ احساسی‌ از بی‌ نوایی به جای رضایت دارد؛ انرژیی فیزیکی‌ و ذهنی‌ خود را آزادانه توسعه نمی دهد اما از نظر فیزیکی‌ به شدت خسته بوده و از نظر ذهنی‌ احساس بی‌ پایگی می‌کند."
۲-"کار وی داوطلبانه نیست بلکه تحمیل شده است و کار اجباری. این کار اصلا به معنی ارضای لذت بخش نیاز نیست بلکه تنها وسیله‌ا‌ی است برای ارضای سایر نیازها. این شخصیت از خود بیگانگی به طور مشخص با این حقیقت نشان داده شده است که به محض اینکه اجبارهای مختلف از جمله فیزیکی‌ از صحنه خارج می شوند، از آن همچون بیماری دوری گزیده می شود."
۳- "جنبه خارجی‌ بودن این کار برای کارگر با این حقیقت نشان داده می شود که این کار شخصی‌ ‌او نیست بلکه تماما برای فرد دیگریست که در آن ‌او به خود تعلق ندارد بلکه به فرد دیگری تعلق دارد." (بوتومر ۱۹۶۳، صفحه ۱۲۴ و ۱۲۵ و به اصل مراجعه شود) مارکس نتیجه گیری می‌کند که انسانها (کارگران) در جوامع سرمایه داری تنها در فعالیتهای حیوانیشان همچون خوردن، نوشیدن، تولید مثل و در حالت حداکثر در محیط زندگیشان با نوعی زیبا سازی ظاهری فردی احساس آزادی می کنند در حالیکه در عملکردهای انسانیشان، آنها به مقام حیوانات تقلیل داده شده اند. (بوتومور ۱۹۶۳، صفحه ۱۲۵) تحت چنین شرایطی، بروز جرایم جدی و خشن به هیچ عنوان تعجب آور نخواهد بود.

کمونیسم و مجازات اعدام:
برای مارکس،"کمونیسم از بین رفتن مثبت مالکیت فردی است" و به خاطر چنین تحلیلی، "در رابطه با از خود بیگانگی شخصی‌ انسان... لذا این بازگشت فرد به عنوان وجودی اجتماعی، انسانی‌ واقعی‌، یک بازگشت کامل و آگاهانه است که تمام ارزشهای پیشرفت گذشته را در هم می آمیزد." (بوتومور ۱۹۶۳، صفحه ۱۵۵ و بازگشت به اصل) کمونیسم، اینطور که مارکس می نویسد، تنها راه حل مطلق بر سر رقابت و تقابل بین انسان و طبیعت و همچنین بین انسان و انسان دیگریست. این امر راه حل درست رودررویی بین وجود و روح، بین اعتراض و عقاید شخصی‌، بین آزادی و الزام، و بین فرد و موجودیت است. (بوتمر ۱۹۶۳، صفحه ۱۵۵ و بازگشت به اصل) بر طبق نظرات مارکس در یک جامعه کمونیستی، "رقابت راه خود را به همکاری داده است که البته ما همچنان باید در این رابطه بیاموزیم." (اولمن ۱۹۷۶، صفحه ۱۰۶) یک جامعه کمونیستی نه نیاز به مجازات اعدام دارد و نه نیاز به حکومتی که آن را به اجرا بگذارد. مجازات اعدام همچنین در پروسهٔ گذار از جامعه سوسیالیستی دولتی به جامعه کمونیستی حتی نقش مخرب و ضد تولیدی خواهد داشت زیرا در خلال پروسهٔ تغییر، مجرمین کلان نقشی‌ مهم، سازنده و آموزشی‌ را بازی خواهند کرد. (نگاه کنید به گوردون ۱۹۷۶، صفحه ۲۱۰) در مسیر پروسه تغییر، مجرمین کلان "همانگونه با آنان رفتار خواهد شد که در بسیاری از خانواده ها با عضوی که به اعتماد خانواده پشت پا زده (خیانت کرده) برخورد می شود." (گوردون ۱۹۷۶، صفحه ۲۱۰) »
از آنجائیکه قبلا هم اشاره شد اعدامها در دو حالت صورت می گیرد یکی در رابطه با جرائم شخصی و غیر سیاسی دیگری در رابطه با جرائم سیاسی. سوال این است در یک جامعه سرمایه داری مثل ایران که یک حکومت دیکتاتور تمام عیار بر آن حاکم است چطور می توان بدرجه ایی از این جنایت سازمان یافته کاست. این سوال دو پاسخ مجزا را می طلبد. تا آنجا که به اعدام در رابطه با جرائم غیر سیاسی بر میگردد هر چند مسئله طبقاتی است و انسانهای مجرم جزء طبقات محروم و زحمتکش جامعه و قربانی اهداف نظام سرمایه داری اند و عللی که سبب این جرائم میشود از جمله: ۱- تخریب رو به سطح معیشت و درآمدها که نتیجه اش فقدان مشاغل با ثبات و عدم پرداخت دستمزد مناسب می باشد۲-  فاصله طبقاتی زیاد بین طبقات دارا  و ندار. ۳- عدم خدمات و حمایتهای عمومی اجتماعی مخصوصا در رابطه با خانواده ها و کودکان و غیره.... قربانی اهداف نظام سرمایه داری هستند. اما در چارچوب همین نظام نابرابر این امکان موجود است با یکسری تغییرات رفاهی در سطح معیشت و خواسته های روزمره بتوان از درصد افرادی که مرتکب این جرائم جدی شده و به اعدام محکوم میشوند کاست، به عنوان مثال: در یک جامعه سرمایه داری برای تغییر، و همزمان با آن، بیشترین ابزارها و مکانیزهای تاثیر گذار که بتوانند جرایم جدی و مخاطره آمیز را به شکل قابل توجهی کاهش دهند، و انسانها را به سوی شکوفائی و یک زندگی نسبتا سالم سوق دهد می تواند "ایجاد مشاغل در زمینه های مختلف اجتماعی همراه با دستمزد مکفی و طول ساعت کار معقول باشد. اجرای چنین سیاستی مستلزم تامین معیشت همگانی برای آحاد جامعه بر طبق استانداردهای یک زندگی انسانی و ایجاد نمودن فعالیتهای اجتماعی سالم بدون هزینه و یا حداقل هزینه می باشد. این سیاست نباید فقط در مورد افراد شاغل اعمال شود،  باید افراد بیکار که خود دولت و نظام اجتماعی عامل این بیکاری است را هم در برگیرد. در این صورت با ایجاد چنین شرایطی شاید بتوان تا درجه زیادی از جرایم جدی و خشن کاست. البته این یک واقعیت انکارپذیر است که سطح معیشت پائین و دستمزدهای بسیار نازل سبب گسترش این جرائم و بزهکاریها میشود ما به عینه این را امروزه در جامعه ایران می بینیم.
مورد دوم اعدامها در رابطه با جرائم سیاسی است، مبارزه بر علیه رژیم از زمان به قدرت رسیدن جمهوری اسلامی از طرف جنبشهای مختلف اجتماعی و کمونیستها و انقلابیون و آزادیخواهان تا به امروز بطور تعطیل ناپذیری ادامه داشته است، و در این مبارزه بهترین فعالین کمونیست و انقلابیون آزادیخواه و فعالین کارگری اعدام شده اند و یا به زندانهای طویل المدت محکوم گشته اند. حکم اعدام در مورد فعالین سیاسی جزء وجودی حکومتهای سرمایه داری است که با اعمال سرکوب و استبداد می خواهند بر بحرانهای خود فائق آمده و به عمر ننگین خود ادامه دهند. جمهوری اسلامی به عنوان یکی از جنایتکارترین حکومت در تاریخ بشری نه تنها از این قاعده مستثنی نمی باشد بلکه در اعمال سرکوب، زندان و شکنجه و اعدام در دنیا توانسته مقام اول را به خود اختصاص دهد. هر چند ما بر این واقفیم که در شماری از کشورهای جهان، مجازات اعدام منحل شده است، اما در کشورهایی که حکومتهای دیکتاتوری بر مسند قدرت هستند، اعدام شهروندان بقوت خود باقی است، ایران از زمره این کشورها است. بهمین دلیل، مبارزه سیاسی بر علیه جمهوری اسلامی و لغو اعدامها تا برچیدن مناسبات بورژوائی و لغو مالکیت خصوصی ادامه خواهد داشت، متحقق نمودن این امر مهم و متوقف نمودن و پایان دادن به اعدام آزادیخواهان و انقلابیون و قربانیان مجرم به جرائم غیر سیاسی در گرو فعال بودن جنبشهای اجتماعی و بویژه سازمان یافتن و متشکل یافتن طبقه کارگر و جنبشهای دیگر اجتماعی و به میدان آمدن آنها و مبارزه بر علیه نظام سرمایه داری اسلامی می باشد تنها این شکل از مبارزه و سازمانیابی قادر خواهد بود به عمر ننگین این حکومت زندان و شکنجه و سرکوب و اعدام برای همیشه پایان دهد و پایانی باشد بر نفی هر نوع اعدامی.
۹اکتبر ۲۰۲۰
--------------------------------------------------------------------------------------
منبع: م. بوهم - مترجم: کیوان شفیعی
 

منبع:پژواک ایران


فهرست مطالب سحر صبا در سایت پژواک ایران 

*سیاستهای توطئه گرانه مزدوران تحت نام " دانشجویان عدالتخواه " در اعتراضات کارگران هفت‌ تپه را افشاء نمائیم!  [2021 Aug] 
* بمناسبت سالگرد مرگ مارکس در مارس ۱۸۸۳   [2021 Mar] 
*خشونت، نظام طبقاتی و مالکیت خصوصی  [2020 Nov] 
* نظام سرمایه داری جمهوری اسلامی و اعدامها!  به مناسبت ۱۰ اکتبر روز جهانی مبارزه علیه اعدام [2020 Oct] 
*مذاکره با جمهوری اسلامی، خیانت آشکار ناسیونالیستها   [2019 Jul] 
*نئولیبرالیسم و خصوصی سازیها  [2019 May] 
*سوسیالیسم و رهایی زن ‏(بمناسبت ۸ مارس روز جهانی زن)‏   [2019 Mar] 
*اعتصاب سندیکای نیشکر هفت تپه و زنان کارگر!‏  [2018 Dec] 
*طبقه کارگر و دستمزدها  [2016 Apr] 
*نظام سرمایه داری جمهوری اسلامی و اعدامها!  [2015 Oct] 
*تاریخچه مبارزاتی زنان کارگر جهان و ایران (قسمت چهارم)  [2015 Apr] 
*تاریخچه مبارزه زنان کارگر جهان و ایران (قسمت دوم)  [2014 Dec] 
*طرح«آمران به معروف و نهی از منکر» جنایت سازمان یافته دولتی برعلیه زنان!  [2014 Dec] 
*تاریخچه مبارزه زنان کارگر جهان و ایران  [2014 Oct] 
*لغو کار مزدی کودکان در گرو برپائی نظام سوسیالیستی است!  [2014 Jul] 
*سوسیالیسم و رهایی زنان  [2014 May] 
*قتلهای ناموسی، قربانیان خاموش نظام طبقاتی  [2014 Apr] 
*لغو خشونت علیه زنان در گرو مبارزه طبقاتی و محو مناسبات سرمایه داری است!  [2014 Feb] 
*کارگران و نقش صندوقهای همبستگی مالی!   [2014 Feb] 
*خاورمیانه در محاصره جنگ افروزی دیکتاتورهای داخلی و رقابت تجاوزگران امپریالیستی  [2013 Dec] 
*انقلاب مصر مابین دو سوی ارتجاع!  [2013 Oct] 
*خشونت بر زنان و راه مبارزه با آن  [2013 Apr] 
*در پاسخ به کدام استراتژی ؟ «دررابطه با اتحاد عمل و همکاری مشترک سازمانها و احزاب چپ» [2013 Mar] 
*منشاء ستم جنسی و طبقاتی زنان  [2008 Mar]